Introwertyk w roli menedżera

W zdominowanym przez ekstrawertyków świecie biznesu ignorowani i nierozumiani mogą się czuć introwertycy. Aż czterech na pięciu z nich żyje z poczuciem, że ma mniejsze szanse na zatrudnienie – wynika z badań dr Jennifer B. Kahnweiler, autorki książki „Introverted Leader. Building on Your Quiet Strength", która niedawno ukazała się w USA. Ponad 40 proc. badanych wyznało także, że chciałoby wpłynąć na swój introwertyczny temperament, ale nie wiedzą, jak to zrobić. – Dobra wiadomość jest taka, że introwertycy mogą się nauczyć budować swój sukces w ekstrawertycznym świecie. Ten proces wymaga jednak czasu i praktyki – mówi dr Kahnweiler.

Czym właściwie jest introwersja?

Wielu liderów (40 proc.), w tym najpotężniejsi, tacy jak Bill Gates, Warren Buffett i Barack Obama, deklaruje introwertyzm. Co to oznacza? W przeciwieństwie do nieśmiałości, która jest wynikiem lęku odczuwanego w sytuacjach społecznych, introwersja to element temperamentu. Charakteryzują ją konkretne zachowania.

Introwertycy przetwarzają informacje, rozmyślając i wykorzystując swoje refleksje i doświadczenia. Nie lubią mówić o sprawach prywatnych, unikają okazywania emocji. Potrzebują samotności, aby odpoczywać i odnawiać  zasoby energetyczne. W pracy preferują ciche, prywatne przestrzenie, lubią realizować projekty indywidualnie lub w małych grupach. Najpierw myślą, potem działają. Nawet podczas zdawkowej rozmowy o pogodzie słuchają uważnie, co ma do powiedzenia druga osoba, potem odpowiadają. Nie lubią powierzchowności i pośpiechu. Wolą pisać, niż mówić. Chętniej napiszą e-maila, niż zadzwonią, chętniej zadzwonią, niż spotkają się osobiście. Są cisi, zdystansowani. W przeciwieństwie do ekstrawertyków nie zależy im na byciu w centrum uwagi.

Świat zdominowany jest jednak przez ekstrawertyków. Niektórzy twierdzą, że stanowią oni nawet 3/4 populacji. Z pewnością osoby o takim temperamencie dominują w świecie biznesu. Dlatego introwertykom trudniej się w nim odnaleźć.

Trudności schowanego

Uczucie energetycznego wyczerpania i towarzyszące mu bóle głowy, pleców, żołądka to dolegliwości, z jakimi borykają się w pracy introwertycy. Mogą mieć problemy z mówieniem „nie", co skutkuje tym, że są przepracowani, zawaleni projektami, z których nie potrafili zrezygnować. Ciężko im podkreślać i eksponować swoje umiejętności.

Często przełożeni nie mają pojęcia, jak wiele dany introwertyk potrafi, dlatego omijają go awanse i ciekawe wyzwania. W grupie introwertycy rzadko grają pierwsze skrzypce, często mówią w taki sposób, że nie są słyszani. Nawet jeśli mają coś niezwykle ciekawego do powiedzenia.

Nie biorą udziału w biurowych gierkach i przepychankach, czują do tego rodzaju rozgrywek wstręt. Ponieważ jednak to dość istotny aspekt biurowej kultury, znów zostają w tyle.

Nie ma magicznego sposobu na to, by poradzić sobie z introwertyzmem raz na zawsze. W hałaśliwym, pełnym powierzchownych i egzaltowanych ekstrawertyków świecie trzeba jednak jakoś przetrwać. Nie chodzi o to, aby zmieniać osobowość czy naturalny styl pracy, ale aby podkreślić siebie. To wystarczy. Introwertyczne skłonności w biurowej codzienności mogą być wyjątkowo cennymi zaletami.

Niewidoczny widoczny w pracy

Co robi nieekstrawertyk, który w pracy dobrze traktuje siebie? Według dr Jennifer B. Kahnweiler istnieją cztery główne reguły według których powinien postępować.

Po pierwsze – przygotowanie do spotkań. Bezpieczniej, kiedy introwertyk nie nastawia się na improwizowanie. Może wówczas przewidzieć pytania, przemyśleć odpowiedzi.

Po drugie – powinien się koncentrować na teraźniejszości, nie odpływać myślami. Po trzecie – mieć świadomość celu, czyli dokąd dąży – w przód czy też w górę. W ten sposób z większym prawdopodobieństwem dostanie awans. Po czwarte – introwertyk musi ćwiczyć i powtarzać nowe umiejętności. To podstawy. A co poza tym?

– Spotkania z ludźmi powinien dobrze planować, przygotowywać się do nich psychicznie – mówi Agata Giermakowska-Węgiełek, psycholog biznesu i coach. – Dla introwertyków stanowią one największe wyzwanie energetyczne. W codziennym planowaniu czasu warto przewidzieć przerwy na bycie samemu i regenerację sił. Można posiedzieć kilka minut w łazience albo w ciszy pogapić się w okno.

Ciekawym wyzwaniem jest informowanie z własnej inicjatywy współpracowników o postępach w pracy oraz najnowszych przemyśleniach na istotny temat. Częściej niż zwykle, czyli np. codziennie. Tylko uwaga – otoczenie może przeżyć szok, nagle konfrontując się z oryginalnymi i zazwyczaj i dość trafnymi uwagami introwertyka.

– Osoby o takim temperamencie mają tendencję do chowania się, np. za e-mailami – mówi Piotr Ciepliński, coach i doradca biznesowy. – Jeśli chcą zmiany, muszą przestać to robić i dobierać formę przekazu do treści, jaką chcą się podzielić. E-mail to dobry sposób na przekazywanie krótkich, prostych komunikatów. Kiedy chce się jednak wyjaśnić nieporozumienie lub przekazać drażliwą uwagę, lepszy jest telefon albo spotkanie twarzą w twarz.

Kolejne ćwiczenie, które warto powtarzać jak najczęściej, to zabieranie głosu na zebraniach. Według dr Kahnweiler im szybciej introwertyk zabierze głos, tym lepiej, nie może jednak czekać z tym dłużej niż pięć minut. I nie chodzi o przemówienie, ale o najzwyklejsze zaznaczenie swojej obecności – krótkie pytanie, parafrazę. Idealnie jeśli zawalczy o to, by zabrać głos. Najprostszy sposób to podnieść rękę lub zrobić znak przerwy i oznajmić: „Chciałbym coś powiedzieć". Dobrze się przy tym uśmiechnąć. Poczucie humoru to świetny sposób radzenia sobie z introwertycznym bagażem.

Cichy myśliciel

„Dlaczego potrzebujemy cichych liderów?" – tak brzmi tytuł niedawnego wpisu w blogu dr. Raya Williamsa publikowanego w internetowym wydaniu magazynu „Psychology Today". Williams omawia najnowsze badania zespołu dr Franceski Gino, wykładowcy w Harvard Business School, opublikowane na łamach „Academy of Management Journal". Naukowcy postanowili sprawdzić, czy medialny zachwyt nad przywódczymi zdolnościami osób z temperamentem ekstrawertycznym odpowiada rzeczywistości.

Okazało się, że nie. Dużo zależy bowiem od temperamentu podwładnych. Z badań wynika, że introwertyczni szefowie osiągają lepsze wyniki, kierując zespołem ludzi aktywnych, którzy mogą wywoływać chęć rywalizacji i poczucie zagrożenia u ekstrawertycznych szefów. I odwrotnie – tacy szefowie są lepsi na czele zespołów składających się z osób bardziej pasywnych.