Malarz, rysownik, poeta, scenograf (krakowski Teatr Groteska), reżyser i aktor (teatr Cricot 2, m.in. grał w spektaklu Kantora „Umarła klasa”).
Już w latach 50. porzucił abstrakcję i na przekór zmieniającym się modom przez całe życie uprawiał malarstwo figuratywne określane jako metaforyczne, nawiązujące do realizmu magicznego i do surrealizmu. Inspirowała go twórczość Łukasza Cranacha starszego. Pierwowzorem jego kobiet-lalek o wielkich oczach, szklanym spojrzeniu i twarzach bez wyrazu były kobiety z obrazów Cranacha – Wenus ubrane jedynie w kapelusz.
Postacie młodych dziewczyn, kolorowe ptaki, motyle, stylizowane kwiaty, rogate sarny i cielęta należały do ulubionych motywów Mikulskiego, wyglądających jak teatralne rekwizyty. Na obrazach pojawiają się też blaszane drzewa, niekiedy fruwające oczy, zagubione słońca i księżyce, wyniosłe, zadumane koty najbardziej realne w tym poetyckim świecie malowanym błękitami, fioletami, różami i soczystą zielenią.
Odrealnione kompozycje pełne sugestywnych metafor i niedopowiedzeń otacza aura erotyzmu: chłodnego, aluzyjnego, pozbawionego rubasznych podtekstów. Dla kobiet o twarzach-maskach warto żyć. Są sennymi zjawami, tworami wyobraźni. Atmosferę niesamowitości dopełniają intrygujące tytuły: „Jesienią przy szpitalach kasztany z gipsu”, „Świąteczne popołudnie świerszcza nad miastem”.
Urodził się i zmarł w Krakowie. Przed wojną studiował malarstwo w krakowskiej ASP, później w Szkole Przemysłu Artystycznego u prof. F. Pautscha (1939 – 1940). Był absolwentem Studium Dramatycznego przy Starym Teatrze w Krakowie (1945 – 1946). Od 1957 r. związany z Grupą Krakowską. Miał liczne wystawy indywidualne i zbiorowe. Był ważną i barwną postacią środowiska krakowskiego, gdzie znano go jako „Balzaka”.
