Oto pięć najbardziej bolesnych chorób:
Neuralgia nerwu trójdzielnego
Uszkodzenie nerwu trójdzielnego, któremu towarzyszy silny ból nazywane jest nerwobólem, neuralgią lub rwą twarzową. W zależności od tego, czy uszkodzenie dotyczy obu nerwów trójdzielnych, czy też jednego, objawy mogą dotyczyć połowy twarzy lub być obustronne.
Głównym symptomem jest silny, napadowy ból, który trwa od kilku sekund do maksymalnie dwóch minut. Ból jest piekący, kłujący lub palący i przychodzi błyskawicznym uderzeniem. Lokalizacja bólu jest zawsze taka sama i nie rozprzestrzenia się na nowe miejsca. Ból jest na tyle silny, że powoduje grymas na twarzy pacjenta, pocieranie lub uderzanie ręką w miejscu bólu. Opisywany jest jako najsilniejszy ból w życiu, trudny do wyobrażenia.
Napady mogą zdarzać się kilka razy dziennie, z okresami bezobjawowymi, które mogą trwać kilka dni lub miesięcy. Choroba ma charakter sezonowy - ból najczęściej występuje od listopada do lutego, a stan bezobjawowy dotyczy okresu od maja do września. Pomiędzy napadami osoba chora odczuwa ogromny lęk przed zbliżającym się bólem, który może doprowadzać do rozwinięcia się zaburzeń psychicznych.
Gorączka krwotoczna Ebola
To szczególnie niebezpieczna choroba zakaźna wywoływana przez wirus Ebola z rodziny Filoviridae. Jej wskaźnik śmiertelności sięga 70-80 proc.
Przebieg kliniczny gorączki krwotocznej Ebola cechuje się ostrym początkiem z szybkim narastaniem temperatury ciała do ponad 40°C, bólami głowy, bólami mięśni i stawów, zapaleniem gardła oraz zapaleniem przełyku z towarzyszącymi owrzodzeniami. Na pierwszy plan wysuwają się objawy skazy krwotocznej: wybroczyny na skórze i błonach śluzowych, w tym spojówkach, krwawe wymioty i krwista biegunka. Bardzo szybko dochodzi do odwodnienia, rozwoju zaburzeń elektrolitowych, skrajnego wyczerpania i utraty masy ciała. W większości przypadków gorączce Ebola towarzyszy plamisto-grudkowa wysypka oraz cechy uszkodzenia wątroby z żółtaczką. U niektórych chorych mogą również wystąpić zaburzenia neurologiczne i niewydolność nerek, która objawia się wydalaniem niewielkiej ilości moczu, a w ciężkich przypadkach śpiączką mocznicową. Ciężkie zachorowania na gorączkę Ebola prowadzą do zgonu w przebiegu śpiączki i/lub masywnego krwawienia do przewodu pokarmowego.
Podstawowe znaczenia ma leczenie objawowe, które polega na wyrównywaniu zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej, substytucji czynników krzepnięcia, postępowaniu przeciwwstrząsowym i leczeniu powikłań takich jak: niewydolność nerek czy niewydolność oddechowa.
Achalazja przełyku
Achalazja jest przewlekłą chorobą, zaliczaną do grupy pierwotnych zaburzeń motoryki przełyku, prowadzącą niejednokrotnie do niedożywienia, a także istotnego pogorszenia jakości życia.
Jej przyczyny nie są jednoznacznie wyjaśnione - rozważa się wpływ czynników autoimmunologicznych, zakaźnych i środowiskowych. Najbardziej charakterystyczne dla achalazji są zaburzenia połykania, początkowo dotyczące pokarmów stałych, a później także płynnych. Może im towarzyszyć zarzucanie treści pokarmowej, ból w klatce piersiowej, zgaga oraz przewlekły kaszel i krztuszenie się.
Podstawą leczenia achalazji są interwencje endoskopowe, polegające na balonowym poszerzaniu przewężonego odcinka przełyku lub na ostrzykiwaniu toksyną botulinową. W wybranych przypadkach podejmuje się także leczenie operacyjne. W ostatnich latach bardzo dynamicznie rozwija się nowa metoda terapeutyczna – przezustna endoskopowa miotomia.
Zespół zamrożonego barku
Zamrożony bark to schorzenie, które charakteryzuje się dużym ograniczeniem ruchomości w stawie barkowym, a także towarzyszącym mu narastającym bólem. Poza torebką stawową, procesem chorobowym objęte są również ścięgna okolicy barku, kaletki maziowe, mięśnie oraz nerwy i naczynia krwionośne.
Problem zamrożonego barku zazwyczaj dotyka kobiet w wieku od 40 do 60 lat i może być związany z zaburzeniami immunologicznymi, biochemicznymi i hormonalnymi. Dotychczasowe badania wskazują na wysoką korelację zamrożonego barku z: cukrzycą, zaburzeniami pracy tarczycy, zwiększonym stężeniem tłuszczów we krwi czy stresem. Schorzenie jest dość poważną dolegliwością, mogącą doprowadzić do znacznego ograniczenia funkcji chorej kończyny, dlatego właściwa diagnoza i szybkie podjęcie odpowiedniego leczenia są niezbędne dla powrotu utraconych funkcji ruchowych.
Leczenie zachowawcze obejmuje farmakoterapię oraz intensywną rehabilitację i może trwać nawet do dwóch lat. Wszelkie próby intensywnego przyspieszenia naturalnego przebiegu choroby mogą skończyć się nawrotem dolegliwości bólowych i ponownym "zamrożeniem" stawu.
Kamica nerkowa
Kamica nerkowa to obecność w układzie moczowym złogów zbudowanych z substancji chemicznych, które zwykle znajdują się w moczu. Zdarza się, że kamień lub kamienie znajdujące się w nerkach nie dają żadnych objawów przez lata. W tym czasie mogą się powoli powiększać, czasami do dużych rozmiarów i wypełniać całą miedniczkę oraz kielichy nerki.
Typowym objawem kamicy nerkowej jest kolka nerkowa, czyli nagły, niezwykle silny ból, przez kobiety często opisywany jako znacznie silniejszy niż bóle porodowe. Przyczyną kolki nerkowej jest przemieszczenie się kamienia z nerki do moczowodu, co powoduje jego podrażnienie i częściowe lub całkowite zatkanie. Ból towarzyszący kolce nerkowej jest ostry, niekiedy kurczowy, umiejscowiony w okolicy nerki lub w dole brzucha. Wielu chorych podczas napadu kolki nerkowej odczuwa nudności lub wymiotuje. Mocz wydalany podczas napadu kolki nerkowej może mieć kolor czerwony ze względu na obecność krwi.
Objawy kamicy nerkowej w postaci napadu kolki nerkowej występują przynajmniej raz w życiu u około 10 proc. mężczyzn i 5 proc. kobiet. Pierwszy napad kolki nerkowej zwykle pojawia się między 20. a 40. rokiem życia. U niektórych kamica nerkowa utrzymuje się przez kilkadziesiąt lat i w tym czasie chorzy wiele razy wydalają kamienie i są poddawani zabiegom urologicznym.
