Zaszczyt premierowego wykonania pełnego emocji i namiętności tańca przypadł Lucynie Messal, która zatańczyła tango wspólnie z Józefem Redo. Taniec ten był modny i lubiany przez wszystkie grupy społeczne – tango tańczono, tango śpiewano. Królowało w rewiowych teatrzykach stolicy, w których można było usłyszeć i zobaczyć tango w wykonaniu największych gwiazd tamtego czasu. „Ta ostatnia niedziela” czy „Tango Milonga” były żelaznymi punktami repertuaru ówczesnych gwiazd.
Wystawa w dolnym foyer Teatru Wielkiego w Warszawie przypomina wybitnych artystów tamtego czasu: tancerzy, śpiewaków, autorów tekstów i kompozytorów związanych z tangiem. Zobaczyć można szkicowe portrety Hanki Ordonówny i Haliny Szmolcówny wykonane przez Stefana Norblina, a także jego projekty kostiumów do spektaklu „Broadway”. George’a Abbotta i Philipa Dunninga wystawionego w 1928 roku w Teatrze Polskim w Warszawie.
Jest też wiele karykatur gwiazd słynnego kabaretu Qui Pro Quo: Zuli Pogorzelskiej, Konrada Toma, Adolfa Dymszy, Jerzego Boczkowskiego, Władysława Waltera, Michała Znicza, Ludwika Lawińskiego. Autorem wszystkich jest Zygmunt Nirstein. Niezwykłym eksponatem jest lalka przedstawiająca Ludwika Sempolińskiego - z szopki noworocznej. Artysta ten był znanym wykonawcą m.in.: Tanga Andrusowskiego.
Na wystawie eksponowane są także suknie sceniczne artystki operowej Niny Grudzińskiej, która równie chętnie wystepowala w repertuarze poważnym jak i znacznie lżejszym - śpiewała m.in. tanga w kabarecie Morskie Oko.
Ekspozycję uzupełniają fragmenty filmów polskich związanych z tematyką tanga, jak np.: „Antek Policmajster”, czy „Piętro wyżej”.
