Polski malarz, grafik, plakacista i rzeźbiarz urodził się 15 listopada 1922 roku w Warszawie. Ukończył studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie - dyplom otrzymał zaocznie w 1946 roku. W latach 1953–1961 był docentem uczelni.
Był współtwórcą polskiej szkoły plakatu. Wraz z m.in. z Magdaleną Abakanowicz, Romanem Opałką i Tadeuszem Kantorem, Fangor zaliczany jest do grona najwybitniejszych polskich artystów XX w.
Na początku lat pięćdziesiątych tworzył obrazy zgodne z wymaganiami realizmu socjalistycznego, m.in. Matkę Koreankę, która obecnie znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie i Postaci - w zbiorach Muzeum Sztuki w Łodzi. Za obrazy Matka Koreanka i Lenin w Poroninie otrzymał w 1952 roku nagrodę państwową III stopnia. W okresie odwilży po śmierci Stalina odszedł od konwencji socrealizmu.
W latach 1953-61 pracował w Zakładach Artystyczno-Badawczych warszawskiej ASP. Ta awangardowa pracownia, działająca w ramach Wydziału Architektury Wnętrz, opracowywała w okresie realizmu socjalistycznego nowatorskie projekty architektoniczne, wnętrzarskie i wzornictwa przemysłowego. Fangor pracował m.in. nad zespołem sportowym "Warszawianka" i wnętrzami dworca Warszawa-Śródmieście.
W 1958 r. w Salonie Nowej Kultury w Warszawie zaprezentował słynną wystawę "Studium przestrzeni". Był to wynik kilkuletniej współpracy z architektem Stanisławem Zamecznikiem, który zainspirował Fangora do traktowania przestrzeni jako artystycznej materii. Pokazywane na sztalugach obrazy miały tworzyć otwartą strukturę ekspozycji. Dzięki niej światło nie "grało" tylko na obrazach, lecz również w przestrzeni. Prezentację oraz prace z lat 1957-1973 artysta nazwał "pozytywną przestrzenią iluzyjną".
