Edukacja medyczna oparta na symulacji miała swój początek w 1960 r., kiedy norweska firma Laerdal Company rozpoczęła produkcję manekinów „Resusci Anne” służących do nauki prowadzenia zabiegów resuscytacyjnych.
Celem symulacji medycznej jest przede wszystkim edukacja i poprawa bezpieczeństwa pacjentów. Początkowo podchodzono do symulacji bardzo sceptycznie uważając, że nie można wiernie „udawać” człowieka. Jednak osiągnięcia tej dziedziny w ostatnim dziesięcioleciu zaprzeczyły tej tezie. Obecnie skomplikowane symulatory człowieka mogą realistycznie kaszleć, okazywać ból, wymiotować sztuczną treścią pokarmową i krwawić sztuczną krwią, wywołując u personelu medycznego rzeczywisty stres i potrzebę natychmiastowego działania. Wszystko to po to, aby później w warunkach rzeczywistych z prawdziwymi pacjentami nie popełnić błędów i sprawniej móc pomóc osobom potrzebującym.
Impulsem dla produkcji pierwszych manekinów były prace dr Petera Safara. Prowadził on od 1956 r. badania na ochotnikach (w czasie trwania eksperymentu otrzymywali środki zwiotczające mięśnie), których celem była ocena skuteczności oddychania metodą usta – usta. Szczególną uwagę zwracano na skuteczność dostarczania tlenu i eliminację dwutlenku węgla. Peter Safar (1924 – 2003) Austriak czeskiego pochodzenia opracował wraz z Jamesem Elamem istotne, obowiązujące do dnia dzisiejszego zasady prowadzenia sztucznej wentylacji: odchylenie głowy i uniesienie żuchwy oraz oddychanie metodą usta – usta. Swoje obserwacje przedstawił na konferencji w Norwegii i tam właśnie spotkał Asmunda Laerdala, producenta plastikowych zabawek, który podjął się uruchomienia produkcji pierwszego manekina do nauki resuscytacji Resusci Anny.
W tym czasie Kouwenhoven - Amerykanin, potomek holenderskich emigrantów - opracował metodę defibrylacji. Wielki, nieporęczny i ciężki defibrylator po raz pierwszy został użyty w 1957 r. przywracając życie pacjentowi, u którego podczas operacji doszło do migotania komór. Olbrzymią zasługą Kouvenhovena było wykazanie, że uciskanie klatki piersiowej nazwane „masażem serca” zapewnia w przypadku zatrzymania krążenia zadowalający przepływ krwi.
Symulator jest definiowany jako narzędzie, które w sposób sztuczny naśladuje rzeczywiste sytuacje, z jakimi można się spotkać w szczególnych okolicznościach. Symulatory zostały zaakceptowane jako narzędzia służące do edukacji dzięki pionierskim pracom Johna Dewey’a.
