70 lat Izraela: Od syjonizmu do niepodległości

Deklaracja Niepodległości z 14 maja 1948 r. odczytana przez premiera Dawida Ben Guriona w Tel Awiwie proklamowała powstanie na terytorium byłego brytyjskiego Mandatu Palestyny nowego państwa.

Aktualizacja: 02.06.2018 08:03 Publikacja: 02.06.2018 07:32

70 lat Izraela: Od syjonizmu do niepodległości

Foto: Adobe Stock

Pogromy wyrwały z odrętwienia

W ciągu 4 tys. lat Żydzi stworzyli niezależne państwo tylko trzy razy, i to w starożytności. Przetrwali jednak dzięki umiejętności przedefiniowania swojej tożsamości, nie naruszając jej fundamentów, tworząc pięć wielkich duchowych ojczyzn: w Egipcie (1600–1200 p.n.e. ), w Ziemi Obiecanej (1200 p.n.e -70 n.e. ), by następnie po zburzeniu Świątyni i wygnaniu przedefiniować judaizm na rabinacki oparty na Talmudzie. Następną duchową ojczyzną Żydów stała się Rzeczpospolita Polsko-Litewska od XVI–XVIII w. Izrael jest ostatnią próbą redefiniowania żydowskiego losu.

Choć przez wieki trochę Żydów osiadło w Palestynie, była to emigracja religijna, bez celów politycznych.

Dopiero pierwsza fala emigracji do Palestyny i Stanów Zjednoczonych po pogromach w Rosji w 1881 r. stała się zaczątkiem syjonizmu. Jego teorię wyłożył w 1882 r. filozof Leo Pinsker. Argumentował, że Żydzi są narodem i muszą mieć swoje państwo. Wzywał żydowskich liderów do pracy nad ich świadomością i wybicia ich z wielowiekowego odrętwienia.

Dojście do władzy Hitlera i fala rasistowskiego antysemityzmu w Niemczech spowodowały przybycie do Palestyny w latach 30. ok. ćwierć miliona Żydów. Arabskie powstanie w 1936 r. zmusiło Brytyjczyków do zamknięcia imigracji. W odpowiedzi Żydzi utworzyli organizacje paramilitarne Hagana i jednostki do działań specjalnych, w tym grupę terrorystyczną Irgun, chcących wymusić zniesienie zakazu imigracji.

W tworzeniu żydowskich kadr wojskowych pomagała Polska. Pragmatyczna, zwiększała głównie emigrację Żydów niezasymilowanych, w większości biednych. W 1936 r. rząd zawarł porozumienie z syjonistyczną organizacją Betar liczącą do 50 tys. członków. Otrzymała pożyczkę, pomoc w uzbrojeniu i wyszkoleniu. Sympatyzował z nią Piłsudski, szanowany przez betarczyków odwołujących się do mitu niepodległościowego Polski. Polska armia do 1939 r. przygotowała do walki o niepodległość Izraela ok. 10 tys. ludzi, tajnie finansowała dla nich zakup broni i przerzucała do Palestyny, skąd do Polski przyjeżdżały na szkolenia oddziały Irgunu. Z Polski do Palestyny do 1936 r. wyjechało ponad 100 tys. Żydów, a po zamknięciu jej przez Brytyjczyków utworzono szlak przemytniczy przez Rumunię.

Znaczącym uzupełnienie żydowskich sił zbrojnych stał się II Korpus Polski wyprowadzony ze Związku Sowieckiego w 1942 r. Uratowano z łagrów dziesiątki tysięcy polskich Żydów, lecz tylko ok. 6 tys. dostało zgodę na wyjście z armią Andersa. Gdy w Palestynie 67 proc. żydowskich żołnierzy zdezerterowało, Anders zakazał ich ścigania, wiedząc, że celem dezercji była walka o niepodległość Izraela.

Nareszcie państwo

W ruchu syjonistycznym współistniały różne nurty ideowe – od socjalizmu Ben Guriona, romantycznego nacjonalizmu Żabotyńskiego poprzez liberalizm Chaima Weizmanna, i syjonizm religijny. Część ultraortodoksyjnych środowisk była jednak wrogo nastawiona do państwa żydowskiego. Syjonizm krytykował też socjalistyczny Bund, uważający, iż należy walczyć o emancypację Żydów w państwach, w których mieszkają. Zakończył te dyskusje Holocaust. Wszyscy uznali Izrael za niezbędny warunek skończenia z żydowską bezbronnością.

Przez lata ruch syjonistyczny nastawiony był na negocjacje z imperiami panującymi w Palestynie. Nie dostrzegał niemal dominującej ludności arabskiej. Żydzi dla Arabów byli nie tylko uzurpatorami na ich terenie ale przedstawicielami kolonializmu zachodniego z jego wyższością organizacyjną, technologiczną i naukową. Tymczasem liczba Żydów w Palestynie rosła i dysproporcje z Arabami nie były już tak drastyczne. Po 1945 r. starcia żydowsko-arabskie przybrały w 1947 r. charakter wojny domowej. W tej sytuacji ONZ przyjęła w 1947 r. rezolucje o podziale Palestyny na dwa państwa: arabskie i żydowskie, z Jerozolimą jako miastem międzynarodowym pod nadzorem brytyjskim. Liga Państw Arabskich i Arabowie w Palestynie odrzucili podział, Żydzi go zaakceptowali, ogłaszając niepodległość.

Autor jest profesorem na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego

Pogromy wyrwały z odrętwienia

W ciągu 4 tys. lat Żydzi stworzyli niezależne państwo tylko trzy razy, i to w starożytności. Przetrwali jednak dzięki umiejętności przedefiniowania swojej tożsamości, nie naruszając jej fundamentów, tworząc pięć wielkich duchowych ojczyzn: w Egipcie (1600–1200 p.n.e. ), w Ziemi Obiecanej (1200 p.n.e -70 n.e. ), by następnie po zburzeniu Świątyni i wygnaniu przedefiniować judaizm na rabinacki oparty na Talmudzie. Następną duchową ojczyzną Żydów stała się Rzeczpospolita Polsko-Litewska od XVI–XVIII w. Izrael jest ostatnią próbą redefiniowania żydowskiego losu.

Pozostało 84% artykułu
2 / 3
artykułów
Czytaj dalej. Subskrybuj
Opinie Prawne
Ewa Łętowska: Złudzenie konstytucjonalisty
Opinie Prawne
Robert Gwiazdowski: Podsłuchy praworządne. Jak podsłuchuje PO, to już jest OK
Opinie Prawne
Antoni Bojańczyk: Dobra i zła polityczność sędziego
Opinie Prawne
Tomasz Pietryga: Likwidacja CBA nie może być kolejnym nieprzemyślanym eksperymentem
Opinie Prawne
Marek Isański: Organ praworządnego państwa czy(li) oszust?