Zaskarżone wyroki dotyczyły byłych pracowników Zakładów Wytwórczych Przyrządów Pomiarowych we Włochach, zamieszkujących w bursach technikum mechanicznego. Mężczyznom zarzucono, że w latach 1951-1952 wysłuchiwali wrogich audycji radiowych tj. „Głosu Ameryki", „BBC" oraz „Wolnej Europy", a następnie powtarzali i omawiali ze swoimi kolegami na terenie bursy zasłyszane stamtąd wiadomości o krajach demokracji ludowej, o Związku Radzieckim i Polsce.

Obaj mężczyźni zostali oskarżeni o dopuszczenie się czynu z art. 22 małego kodeksu karnego polegającego na rozpowszechnianiu fałszywych wiadomości mogących wyrządzić istotną szkodę interesom Polski Ludowej, dotyczące między innymi rzekomego wywożenia żywności do Z.S.R.R., rzekomej niesuwerenności Państwa Polskiego, czy zbrodni katyńskiej.

Sąd Wojewódzki dla m.st. Warszawy, wyrokiem z dnia 10 lutego 1953 roku uznał obu mężczyzn za winnych zarzucanych im czynów i skazał ich na kary 1 roku i 6 miesięcy więzienia, które na mocy art. 4 ustawy o amnestii złagodził do 9 miesięcy więzienia.

Jeden ze skazanych nie odwołał się od zapadłego wyroku, który się uprawomocnił w I instancji. Natomiast drugi z mężczyzn wniósł skuteczną rewizję. Po ponownym rozpoznaniu jego sprawy Sąd Wojewódzki wyrokiem z dnia 7 stycznia 1954 roku uznał go za winnego popełnienia czynu z art. 22 małego kodeksu karnego i skazał go na karę 1 roku 4 miesięcy więzienia, którą na mocy art. 4 ustawy o amnestii złagodził do 8 miesięcy więzienia. Od wyroku wniesiona została rewizja. Po jej rozpoznaniu, wyrokiem z dnia 27 kwietnia 1954 roku Sąd Najwyższy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Prokurator Generalny wniósł do Sądu Najwyższego o uchylenie wyroków w całości i uniewinnienie mężczyzn od popełnienia zarzucanych im czynów. W kasacjach wskazano, że wyroki są niesłuszne.

Prokuratura Krajowa przypomina, że art. 22 m.k.k., tj. dekretu z 13 czerwca 1946 roku o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy państwa penalizował zachowanie polegające na publicznym rozpowszechnianiu fałszywych wiadomości, mogących wyrządzić istotną szkodę interesom Państwa Polskiego, bądź obniżyć powagę jego naczelnych organów.

Zdaniem Prokuratora Generalnego zachowanie obu mężczyzn stanowiło wyraz korzystania z prawa do swobodnej wypowiedzi poglądów, w tym zapatrywań na ówczesną rzeczywistość społeczno-gospodarczą Polski i istniejących w tym zakresie relacji ze Związkiem Radzieckim.

- Samo przyjęcie, iż zasłyszane przez oskarżonych wiadomości pochodziły z „imperialistycznych" rozgłośni radiowych, nie uprawnia do dokonania – jak to uczynił sąd – ustaleń, iż treści te są fałszywe, jak i w konsekwencji przypisania oskarżonym winy umyślnej - wskazano.