Potrzeba kobiecych geniuszy

Lady Lovelace wykazywała zdolności matematyczne, ale brakowało jej wykształcenia. Brała lekcje matematyki, a dzięki kontaktom z Babbage'em była świadkiem wielkiego odkrycia: Maszyny Różnicowej i Maszyny Analitycznej. Były to urządzenia obliczeniowe, składające się głównie z kół zębatych.

Nastawione na sensację publikacje próbują czynić z Ady pierwszą programistkę w dziejach. Czynią to na podstawie jej tłumaczenia artykułu o Maszynie Analitycznej, opatrzonego własnymi uwagami, których jest prawie trzy razy więcej niż tekstu oryginalnego. To jedyna praca Ady Lovelace, ale zawierająca przenikliwe sądy i przewidywania; śmiało rzec można, iż była ona lepszym wizjonerem niż sam Babbage. Z uwag Ady widać, że rozumiała zasadę działania Maszyny Analitycznej i prawidłowo oceniała jej perspektywy. Sąd, ku któremu skłania się autor książki James Essinger, czyli że Ada była geniuszem komputerowym, wyprzedzającym swą epokę, pochodzi z tej samej parafii co pogląd, że Mileva Marić, żona Einsteina, była współautorką teorii względności. Nic na to nie wskazywało poza potrzebą dostrzeżenia wśród geniuszy większej liczby kobiet.