W Izbie Gmin panuje ponury nastrój. Premier Theresa May musi stawić czoło sytuacji, jakiej obawia się każdy przywódca narodu. Musi powiedzieć obywatelom o potwornych czynach, zabójstwie niewinnych, o ataku na serce demokracji, o uderzeniu na brytyjski parlament, w którym Winston Churchill zjednoczył Brytyjczyków przeciwko Hitlerowi. Musi znaleźć słowa na opisanie smutku po zamordowaniu policjanta, który był jednocześnie mężem i ojcem. Pani May musi wyjaśnić, że ów akt terroryzmu jest ohydną zbrodnią. Ideologii, która stała za tą tragedią, trzeba się przeciwstawić. Ale nie można iść dalej niż potępienie dla konkretnego przestępcy i jego pobudek.
Brytyjska premier siedzi obok swoich ministrów, mężczyzn i kobiet, białych i czarnych, katolików i muzułmanów. Zna swój kraj i zdaje sobie sprawę, że każdy akt dzielenia Wielkiej Brytanii na podstawie kryteriów rasowych czy religijnych zawsze kończył się katastrofą. Muzułmański burmistrz Londynu Sadiq Khan zdążył już wygłosić ważkie oświadczenie potępiając potworność środowych wydarzeń. Jak kraj długi i szeroki w meczetach brytyjskiej wspólnoty muzułmańskiej piętnowany jest atak na Westminster, w którym ucierpieli także goście z zagranicy odwiedzający Londyn. Londyn, który jest miastem otwartym na świat i gdzie ponad milion europejskich imigrantów mieszka i jest mile widzianych.
I nagle przychodzi wiadomość od innej kobiety, również premier, pani Szydło, z Warszawy. Jej wypowiedź to nie wyraz solidarności, smutku i wsparcia. Nie. Przesłanie z Polski jest takie, że odpowiedzialnością za te straszne wydarzenia obarczyć należy politykę imigracyjną Unii Europejskiej.
Pani Szydło myli się pod każdym względem. Terrorysta, który dokonał ataku, urodził się w Wielkiej Brytanii, został wychowany w Wielkiej Brytanii i jest Brytyjczykiem w takim samym stopniu jak premier May czy David Beckham. Nie jest imigrantem.
W Wielkiej Brytanii słowo "imigrant", gdy jest używane przez nacjonalistycznych populistycznych demagogów w polityce lub prasie, częściej występuje poprzedzone przymiotnikiem "polski" niż pozbawione takiego dookreślenia.
Większość analityków jest zgodna, że do wyniku referendum w czerwcu 2016 roku (które doprowadziło do Brexitu) w znacznej mierze przyczyniło się masowe przybycie obywateli polskich po przystąpieniu tego kraju do Unii Europejskiej.
Kiedy więc pani Szydło potępia unijną politykę imigracyjną, wielu (o ile nie większość) Brytyjczyków zapewne sądzi, że premier z Warszawy mówi o prawach miliona Polaków do przyjazdu do Wielkiej Brytanii, podejmowania tu pracy, pełnego dostępu do brytyjskich szkół, brytyjskich usług medycznych oraz świadczeń z brytyjskiego systemu pomocy społecznej. Chodzi wszak o osoby, które nie tylko nie urodziły się w Wielkiej Brytanii, ale i nie płaciły tu składek na ubezpieczenie społeczne, a czasem nawet podatków, ponieważ wiele niskoopłacanych miejsc pracy w Wielkiej Brytanii jest subsydiowanych przez brytyjskiego podatnika (niskopłatne posady często zajmują pracownicy z Polski i innych biednych krajów UE, które wyeksportowały problem wysokiego bezrobocia na Zachód).
Kluczowym żądaniem nacjonalistycznych sił eurosceptycznych w Wielkiej Brytanii jest spowolnienie, zatrzymanie, a nawet odwrócenie napływu Polaków i innych europejskich "imigrantów" do Wielkiej Brytanii.
Istnieje poważny problem z islamistyczną ideologią, a Europa nie znalazła w tej sprawie właściwej odpowiedzi. Ostatnia zbrodnia w Wielkiej Brytanii miała miejsce w 2005 r., gdy urodzeni tutaj islamscy radykałowie podrzucili bomby w londyńskim metrze i autobusach zabijając 52 osoby i raniąc setki innych.
Działo się to zanim Angela Merkel została kanclerzem Niemiec, zanim Nicolas Sarkozy doprowadził do interwencji w Libii, która stworzyła długi na 1700 km wyłom w granicy na południu Morza Śródziemnego, a także przed zachętami ze strony Londynu, Paryża i Waszyngtonu w sprawie powstania w Syrii. Zniszczenie przez Zachód państw takich jak Irak czy Libia i w znacznej mierze zniszczenie Syrii doprowadziło do nieuniknionych konsekwencji w postaci fali uchodźców, azylantów i migrantów ekonomicznych, którzy usiłują znaleźć schronienie w Europie.
Ale ten proces miał niewiele wspólnego ze współczesnym terroryzmem. Tragiczna śmierć w Londynie jest niczym w porównaniu z trzema tysiącami brytyjskich mężczyzn, kobiet i dzieci, które zostały w ciągu ćwierćwiecza wymordowane przez katolickich, nacjonalistycznych terrorystów z Irlandzkiej Armii Republikańskiej, po tym jak w 1968 r. Irlandia Północna pogrążyła się w przemocy.
Większość z tych zabójców to byli obywatele brytyjscy lub irlandzcy. Wielka Brytania zawsze dopuszczała swobodny napływ irlandzkich obywateli do Zjednoczonego Królestwa. Nawet w szczytowym okresie kampanii terroru nacjonalistów z IRA rząd brytyjski nie próbował narzucić kontroli paszportowych lub pozwoleń na pobyt wobec obywateli irlandzkich szukających domu i pracy w Wielkiej Brytanii.
Pani May podkreśliła w środę w Izbie Gmin, że Wielka Brytania nie wprowadzi nowych środków ani nie będzie próbowała wyodrębniać brytyjskiej wspólnoty muzułmańskiej. Większość Brytyjczyków wstydzi się ksenofobicznych ataków na Europejczyków, w tym Polaków, do których dochodziło po triumfie populistycznego nacjonalistycznego szowinizmu w kampanii w sprawie Brexitu. Nie lubią islamistycznej ideologii, z jej naciskiem na dominację tylko jednej religii, z jej przekonaniem, że kobiety powinny zostawać w domu, mieć dzieci i słuchać mężów, a także jej pogardę dla zachodnich ideałów demokratycznych, takich jak wolna prasa i niezależny system sądowniczy.
Izba Gmin ma wielu posłów, którzy są twardymi zwolennikami Brexitu i którzy oczekują zamknięcia granic Wielkiej Brytanii w celu powstrzymania Polaków i obywateli innych krajów unijnych przed tym, by mogli swobodnie przyjeżdżać, mieszkać, kochać się, pracować i osiedlać się jako wolni Europejczycy w wolnej Brytanii. Jednak żaden z tych posłów nie próbował wczoraj wiązać terrorystycznego aktu, jakiego dopuścił się zindoktrynowany i niegodziwy zabójca, z problemem europejskiej imigracji.
François Hollande jako pierwszy zadzwonił do pani May, by wyrazić solidarność Francji z Wielką Brytanią, a światła na wieży Eiffla zostały ułożone w symbol Francji opłakującej zmarłych w Westminsterze. W Tel Awiwie światła ratusza zmieniono w czerwono-biało-niebieską flagę brytyjską, ponieważ mieszkańcy Izraela, którzy wiedzą o terroryzmie więcej niż jakikolwiek inny naród na świecie, okazali swoją solidarność z Wielką Brytanią.
Uwagi pani Szydło próbujące łączyć zbrodnię terrorysty w Westminsterze z polityką imigracyjną UE były skrajne, niewłaściwe i przypuszczalnie miały na celu zaspokojenie wewnętrznego apetytu politycznego. Polska wie dużo o komunistycznym i faszystowskim terrorze. Ale dzisiejsze zagrożenie terrorystyczne wynikające z islamistycznej ideologii finansowanej przez państwa Zatoki Perskiej jest zaprzeczeniem wszystkiego, za czym opowiada się Europa i Polska.
Dr Denis MacShane był brytyjskim ministrem ds. europejskich w rządzie Tony'ego Blaira, gdy Polska wstępowała do Unii Europejskiej. W 1980 roku wydał pierwszą w języku angielskim książkę o NSZZ „Solidarność”.