Wenezuelski socjalizm traci swój filar

W ostatnich latach doszło już do sporego spadku produkcji ropy w Wenezueli. Było to skutkiem kryzysu gospodarczego, w którym jest pogrążony ten kraj. Produkcja spadała, bo np. brakowało dewiz na sprowadzenie z zagranicy części zamiennych dla instalacji naftowych, a wykwalifikowani pracownicy emigrowali. Jeszcze w grudniu 2016 r. wydobycie wynosiło nieco ponad 2 mln baryłek dziennie. Wenezuela spadała w ostatnich latach na ósme miejsce wśród największych producentów ropy z OPEC. Plasuje się między Angolą i Algierią. Gdyby utrzymała produkcję na poziomie z 2016 r., znajdowałaby się na szóstej pozycji między Kuwejtem a Nigerią. Wejście w życie sankcji mogłoby sprawić, że produkcja spadłaby na mniejszy poziom niż w Libii (1 mln baryłek dziennie) czy w Katarze (600 tys. baryłek dziennie).

Rynek naftowy reaguje jednak na razie ze spokojem na rewolucję w Wenezueli. W czwartek rano cena baryłki ropy gatunku WTI spadała o 0,6 proc., do 52,3 dol. za baryłkę. Była o 15 proc. większa niż na początku roku, ale o 22 proc. niższa niż trzy miesiące temu.

– Środowisko niższych cen ropy daje Trumpowi więcej przestrzeni do wprowadzenia sankcji. W październiku, gdy ceny były o wiele wyższe, mógłby się powstrzymać przed takim ruchem – uważa Helima Croft, analityczka z RBC Capital Markets.

Spadkowi podaży wenezuelskiej ropy towarzyszy utrzymanie przez USA sankcji ograniczających dopływ irańskiego surowca na rynek. Jednakże wydobycie surowca w Stanach Zjednoczonych, Rosji i Arabii Saudyjskiej biło w ostatnich miesiącach rekordy. Ponadto obawy inwestorów przed spowolnieniem gospodarczym w Chinach, strefie euro i USA biją w prognozy dotyczące popytu na surowiec. Część inwestorów może też liczyć, że rządy Maduro upadną i produkcja się podniesie. Może się jednak okazać, że obalenie socjalistycznych władz Wenezueli nie pójdzie tak łatwo, jak oczekiwano.