– Jak się ojciec czuje? – zapytał przed kilkoma miesiącami dominikaniana, o. Joachima Badeniego, jego młody współbrat o. Paweł. – Świetnie, świetnie. Nie widzę, nie słyszę. Pełna kontemplacja.
Poczucie humoru, dobroć, błyskotliwą inteligencję zachował do końca życia. Powtarzał, że ludzie mający kontakt z Bogiem zawsze są młodzi. I on taki był. – Zawsze otoczony młodymi, którym opowiadał niezliczone anegdoty, a oni uwielbiali go słuchać – wspomina dziennikarka Alina Petrowa-Wasilewicz, autorka czterech książek – rozmów z o. Badenim. – Szczególnie cenił kobiety. Mówił, że są interesującymi i tajemniczymi stworzeniami w odróżnieniu od mężczyzn, którzy są jednowymiarowi i przewidywalni.
Irytował się, gdy wspominano jego arystokratyczne korzenie. Urodził się w 1912 r. w Brukseli jako Kazimierz Stanisław hr. Badeni herbu Bończa. Dziadek Kazimierz był premierem Austro-Węgier, ojciec Ludwik radcą poselstwa austriackiego w Belgii, a matka Alicja Ancarcrona szwedzką arystokratką. Dzieciństwo spędził w Wiedniu, potem w majątku w Busku na Ukrainie, a po śmierci ojca i powtórnym zamążpójściu matki w majątku ojczyma – arcyksięcia Karola Olbrachta Habsburga – w Żywcu.
Przed wojną ukończył prawo na UJ. Prowadził bujne życie towarzyskie, gdy w 1938 r. dotknięty spotkaniem z Matką Bożą przeżył głębokie nawrócenie. W czasie wojny walczył w Polskich Siłach Zbrojnych – pod Narwikiem, w Maroku. W 1943 r. pod wpływem spotkania z o. Innocentym Bocheńskim wstąpił do zakonu dominikanów w Anglii. Przyjął imię Joachim.
W 1947 r. wrócił do Polski, trzy lata później przyjął święcenia kapłańskie. Był popularnym i cenionym duszpasterzem akademickim w Poznaniu, we Wrocławiu, w Krakowie. W latach 70. związał się z Odnową w Duchu Świętym.
