Warszawa i Paryż mają wspólne cele

1 lipca Polska obejmie przewodnictwo w UE. Jakie są Pańskie oczekiwania wobec Warszawy?

Zacznę od podkreślenia jak bardzo to pierwsze Polskie przewodnictwo jest według mnie ważne. Zjednoczenie kontynentu europejskiego, wyzwolenie krajów Europy Środkowej i Wschodniej stanowi wielki przełom historyczny drugiej połowy XX wieku. To, że Polska staje dzisiaj na czele Unii Europejskiej jest dla mnie bardzo wymownym symbolem. Przez wiele miesięcy Przewodnictwo zostało bardzo dobrze przygotowane, i  w pełni ufam w to, że Polska przyjmie na siebie tę odpowiedzialność. To ważny moment dla Unii Europejskiej, wyzwania są ogromne, od wzmocnienia strefy Schengen po zarządzanie gospodarcze. Oczywiście Francja uczyni wszystko, by wspierać Polskie Przewodnictwo w jego pracach, a ja osobiście będę gotów pomagać w tym ministrowi Mikołajowi Dowgielewiczowi. I właśnie dlatego chciałem przyjechać do Warszawy na kilka tygodni przed początkiem Przewodnictwa!

Warszawa wytyczyła sobie liczne ambitne cele, w tym zintensyfikowanie współpracy z krajami objętymi Partnerstwem Wschodnim, w tym szczególnie z Ukrainą. W chwili kiedy państwa członkowskie UE zwrócone są w stronę Afryki Północnej i krajów arabskich ogarniętych rewolucją, cele te wydają się trudne do zrealizowania...

Nie powinno się wartościować sąsiedztwa wschodniego i współpracę z krajami Południa. „Arabska wiosna" jest wydarzeniem historycznym, podobnie jak rok 1989, a wyzwaniem dla UE jest, by stanęła ona na wysokości oczekiwań południowej części basenu Morza Śródziemnego. Oczywiście nie oznacza to rezygnacji z sąsiedztwa wschodniego. Aby to zobrazować, przytoczę tylko jedną liczbę: do 2013 roku, Unia Europejska zwiększy o ponad 60% swoją pomoc finansową na rzecz sąsiedztwa wschodniego, w porównaniu z rokiem 2007, i to po mimo światowego kryzysu finansowego i gospodarczego. Francja jest bardzo aktywna w stosunku do naszych wschodnich sąsiadów, dowiedliśmy tego podczas naszego Przewodnictwa, czy to w przypadku Gruzji czy też Ukrainy. Szczyt Partnerstwa Wschodniego w Warszawie pod koniec września potwierdzi, że zbliżenie między Unią Europejską i jej sąsiadami wschodnimi rzeczywiście postępuje. Ale bądźmy realistami! Sprawy nie ulegną zmianie z dnia na dzień. Cele, jakie sobie wytyczyliśmy, są bardzo ambitne i wymagają olbrzymiego wysiłku przystosowawczego ze strony naszych sąsiadów.

Paryż jest jednak krytycznie nastawiony do dalszego rozszerzenia UE, które Warszawa chce forsować. Pan sam powiedział niedawno, po aresztowaniu Ratko Mladic'a, że trzeba więcej czasu zanim przyjmiemy kraje Bałkanów. Czy to oznacza, że „rien ne va plus" w sprawie rozszerzenia Unii?

Przyszłość Bałkanów Zachodnich leży w Unii Europejskiej. Nie ma w tym względzie żadnej dwuznaczności a aresztowanie Mladica przybliża Serbię do Unii Europejskiej. Chorwacja będzie 28. państwem członkowskim Unii. Francja jest temu bardzo przychylna i pragnie by traktat akcesyjny z Chorwacją mógł być szybko podpisany. Ta akcesja jest bardzo ważna, ponieważ będzie stanowić pozytywny sygnał dla wszystkich krajów bałkańskich i przyczyni się do zwiększenia stabilności regionu. Wraz z wprowadzeniem oczekiwanych reform perspektywa akcesji staje się w końcu rzeczywistością. Tu także bądźmy realistami. Po to, by poszerzenie było zaakceptowane przez opinię publiczną, musimy czuwać nad prawidłowością tego procesu aż do jego zakończenia. Od naszego zdecydowanego podejścia zależy wiarygodność całej Unii Europejskiej.

Polska chce także ożywić wspólną europejską politykę obrony. Cel, jaki Francja nie zdołała zrealizować w czasie swojego przewodnictwa w Unii. Dlaczego tym razem projekt ten powinien dojść do skutku?

Po pierwsze, jestem przekonany, że po to by liczyć się na arenie międzynarodowej i bronić swego bezpieczeństwa, Europa potrzebuje nowych narzędzi, w tym także wojskowych. Cieszę się, że Polska ma świadomość tego wyzwania i uczyniła z tej kwestii jeden z priorytetów swego Przewodnictwa. Stanowi to kontynuację Francuskiego Przewodnictwa z 2008 roku i z zadowoleniem przyjmuję, że Polska pragnie rozwijać współpracę z Niemcami w ramach Trójkąta Weimarskiego. Nasze trzy kraje zaproponowały Catherine Ashton kierunki działań w celu wzmocnienia europejskiej polityki obrony. Pragnę, by mogły one zostać szybko wprowadzone w życie w trakcie Polskiego Przewodnictwa. Europa musi być przede wszystkim zdolna szybciej planować swoje wojskowe interwencje. Ponadto kontekst budżetowy jest trudny. Lepsze łączenie i udostępnianie środków i zdolności wojskowych jest koniecznością. Europa musi rozwijać swoje konkretne projekty na przykład w dziedzinie wojskowego transportu lotniczego czy rozminowania torów wodnych. Unia i Nato uzupełniają się w tych działaniach, co mnie cieszy.

Wspólne bezpieczeństwo energetyczne jest kolejnym priorytetem Polskiego Przewodnictwa. Projekt North Stream pokazał jednak nader wyraźnie, że niektóre kraje członkowskie prowadzą politykę energetyczną służącą wyłącznie ich narodowemu interesowi. Jak Francja chce pod tym względem wesprzeć Warszawę?

W tej dziedzinie również istnieje wiele zbieżności między Polską a nami. Bezpieczeństwo energetyczne było jednym z priorytetów Francuskiego Przewodnictwa w 2008 roku. Polskie Przewodnictwo zrozumiało znaczenie tego problemu i chce przejść do czynów. Należy mu pogratulować tej decyzji. Każde państwo członkowskie dokonuje własnego wyboru między różnymi źródłami energii, by osiągnąć wspólne cele, to znaczy produkować energię, która będzie jednocześnie czysta, pewna i konkurencyjna, zgodnie z postanowieniami  traktatu. Nie oznacza to jednak, że nie ma tu miejsca na zdecydowane działania Unii, wręcz przeciwnie! Państwa europejskie muszą lepiej koordynować swoje działania, by mówić jednym głosem podczas negocjacji z krajami trzecimi, zwłaszcza z Rosją. Musimy również stosować zasadę wzajemności w przypadku energii: to wspaniale, że Europa zajmuje pozycję lidera w walce ze zmianami klimatu lub w sprawie norm bezpieczeństwa jądrowego, ale musimy skłonić państwa sąsiedzkie do przyjęcia tego samego poziomu wymagań.

Polska pragnie pomagać rodzącym się demokracjom w Tunezji, Libii i Egipcie. Jaką rolę Warszawa może odegrać w procesie przemian w tych krajach?