Oddział Henryka Dobrzańskiego był sławny, bo jako jeden ?z nielicznych się nie poddał. Rozpowszechnienie jego legendy to zasługa Melchiora Wańkowicza, jego książki „Hubalczycy", ?a także filmu Bohdana Poręby ?pt. „Hubal". Dobrzański był symbolem wytrwałości i niezłomności. Był dowodem, że wojsko polskie cały czas trwało, po klęsce wrześniowej dawało nadzieję społeczeństwu, że „jeszcze Polska nie zginęła".

Można nazywać Hubala pierwszym partyzantem II wojny światowej?

Tak mówiła o nim propaganda PRL. Ale ta teza jest błędna. Hubal nie był partyzantem pierwszym, drugim czy piątym. Partyzanci najczęściej nie nosili mundurów. Hubal nosił mundur Wojska Polskiego, ze wszystkimi dystynkcjami. W oddziale Dobrzańskiego powstała pieśń „My, partyzanci majora Hubala". Major może nie był oburzony, ale bardzo mu się takie określenie nie podobało. Przymknął na to oko tylko dlatego, że śpiewali tak jego żołnierze. On sam za partyzanta nigdy się nie uważał.

Jak w takim razie go określić?

Najlepszym określeniem, jak sądzę, jest zdanie, które na temat majora Hubala powiedział jego szwagier Kazimierz Papée, ambasador RP w Watykanie: Hubal był ostatnim żołnierzem Rzeczypospolitej, który ?w mundurze próbował przetrwać do czasu przyjścia odsieczy z Zachodu.

— rozmawiała Agnieszka Kalinowska