Na pierwszy rzut oka żywoty polityczne Andrzeja Dudy i Beaty Szydło są prawie identyczne. Ale jeśli przyjrzeć im się bliżej, dostrzec można poważne różnice między dwojgiem polityków. Różnice, dodajmy, na korzyść pani premier.

Oboje są byłymi ziobrystami. To właśnie Zbigniew Ziobro wciągnął ich do polityki, a potem „rozprowadzał" po niej. Oboje zresztą zdradzili swojego protektora, gdy w 2011 r. odchodził z PiS i zakładał nowe ugrupowanie pod nazwą Solidarna Polska. Zostali za to wynagrodzeni awansami w partii.

To moment przełomowy w ich karierze – wybrali lojalność wobec Jarosława Kaczyńskiego, a nie wobec tego, któremu wiele, jeśli nie wszystko, zawdzięczali. Prezes PiS lubi takie osoby i je awansuje. Paradoksalnie, właśnie takich ludzi może być pewny.

Wtedy zaczyna się błyskawiczna kariera Dudy i Szydło. Awansują w strukturze partii oraz w klubie poselskim. On dostaje szansę zdobycia mandatu europosła w 2014 r., ona zajmuje stanowisko wiceprezesa partii. Duda zostaje potem wyznaczony na kandydata PiS na prezydenta, a Szydło, najpierw będąc szefową jego kampanii, otrzymuje propozycję objęcia funkcji premiera. Oboje osiągają swoje cele i dziś sprawują te zaszczytne urzędy.

Oboje byli nikim w polityce, zanim zdradzili obecnego ministra sprawiedliwości. Oboje zostali nagrodzeni przez Kaczyńskiego stanowiskami dlatego, że nie mieli swojej frakcji w partii i nie przejawiali ambicji politycznych. Oboje wszystko zawdzięczają wierności prezesowi PiS. Oboje wreszcie dostąpili wszystkich możliwych zaszczytów dlatego, że Kaczyński nie dostrzegł w nich potencjału buntu i uznał, iż będą mu całkowicie podporządkowani.

Nie zawiódł się. Prezydent i premier wypełniają jego polecenia, narażając się nawet na możliwość postawienia przed Trybunałem Stanu. Bez szemrania przyjmują polecenia i są poręcznymi narzędziami w dłoniach prezesa. W czym zatem widzę różnicę między nimi?

W stylu. Choć żadne nie przejawia skłonności do samodzielności politycznej i oboje pokornie realizują przekazy przychodzące z Nowogrodzkiej, to jednak Szydło robi to w o wiele lepszym stylu. Owszem, jest wierna prezesowi PiS, ale nie wykorzystuje każdej okazji, by się do niego łasić. Nie zdarzyła jej się tak ambarasująca sytuacja jak ta, w której urzędująca głowa państwa składa publicznie hołd lenny swemu patronowi, mówiąc w jego obecności, że jest wielkim strategiem i politykiem.

Szydło nie mówi o sobie jako o niezłomnej, a tak właśnie autodefiniował się Andrzej Duda, gdy obejmował urząd.

Pani premier spełnia polecenia Kaczyńskiego, ale nigdy nie dała się zapędzić o trzeciej w nocy do zaprzysięgania tego czy owego – co łacno wykonała obecna głowa państwa.

Kontrast między Dudą a Szydło jest tym bardziej widoczny, że ich umocowanie jest zasadniczo różne. On ma pewność pozostawania na urzędzie przez następne cztery lata, ona może być w każdej chwili zmieniona jednym kiwnięciem palca prezesa. Na prezydenta głosowało 8 mln ludzi, premier zaś była tylko jedną z twarzy partii, na którą oddało głos niewiele ponad 5 mln wyborców.

Politycznie, prawnie i konstytucyjnie to właśnie Duda powinien wykazywać większą skłonność do samodzielności i niepokorności. A jednak jeśli u kogoś z tej dwójki możemy dostrzec jej objawy, to raczej u Szydło. Przedziwne zaiste.