Ta ofiara Covid-19 z pewnością miała choroby współistniejące: dziadostwo państwa i papierowość konstytucyjnych zapisów – także tych, zgodnie z którymi władze urzeczywistniają zasady sprawiedliwości społecznej.
Dokładnie rok temu nauczyciele zawiesili lekcje, domagając się zwiększenia nakładów na edukację. Wielu osób myślących w kategoriach propaństwowych, choć ubolewało nad drastyczną metodą strajku, nie mogło nie przyznać im racji, patrząc, jak dramatycznie niedoinwestowanym sektorem jest edukacja. Trzymali kciuki za nauczycieli nie na złość rządowi, ale dlatego, że chcieli wyższej jakości edukacji, lepszej przyszłości kolejnych pokoleń.
Dziś, po sześciu tygodniach od zamknięcia szkół z powodu epidemii, widać, że to nauczyciele mieli wtedy rację. Bo w czasie koronawirusa polska edukacja zawiodła. Nie mam pretensji do pedagogów. Widzę na przykładzie własnych dzieci uczęszczających do publicznej szkoły, jak ich nauczyciele się starają, by niemal bez środków technicznych zapewnić ciągłość procesu dydaktycznego. Nie mam pretensji do dyrektorów szkół, którzy odpowiedzialni są za organizację pracy w tym stanie wyjątkowym. Wiele samorządów też się stara, stara się nawet Ministerstwo Edukacji. Ale jak można dziś plastrem zakleić to, czemu pozwalano popadać w ruinę przez trzy dekady?
Nasz system edukacyjny – wbrew światowym trendom – prowadzi do pogłębiania się nierówności społecznych, zamiast pomagać je likwidować. W czasie epidemii widać to najlepiej. Owszem, są edukacyjne platformy internetowe, wirtualne spacery po muzeach, oferta online jest przebogata. Tylko cóż z tego, jeśli nie wszyscy mają w domu komputery? Albo nie są one dość nowoczesne, by sprostać wymaganiom nowych technologii? Cóż z tego, że dyrekcja naszej warszawskiej podstawówki ujednoliciła kontakt z uczniami za pomocą narzędzia dostarczanego przez największą informatyczną firmę świata, jeśli nie wszyscy uczniowie mają techniczne możliwości, by z tego korzystać? Jeśli w domu jest więcej niż jedno dziecko, sprzętu trzeba więcej. I więcej pokoi, bo jedna pociecha o godz. 10 ma biologię, a druga polski. W końcu, by ta domowa edukacja działała, potrzeba wielu godzin dziennie poświęcanych przez rodziców. Ile rodzin ma taki komfort? Ci, którzy nie mają tego szczęścia, skazani są na wegetację na marginesie systemu.
Ale przecież wcześniej nie było dużo lepiej. Zadawane w nadmiarze lekcje do odrobienia w domu wymagały pomocy rodziców, cichego kąta w domu. Kto tego szczęścia nie miał, zostawał w tyle. Dzieci z inteligenckich domów miały znacznie większe szanse na starcie i na końcu edukacji.
