Wniosek Henryka N. (dane zmienione) o przydział lokalu socjalnego złożony we wrześniu 2015 r. do burmistrza miasta i gminy Lębork w województwie pomorskim został zweryfikowany pozytywnie. Burmistrz poinformował, że wniosek spełnia kryteria określone w uchwale Rady Miejskiej Lęborka z 2001 r. w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu gminy miasta. Wnioskodawca został wpisany do rejestru D, czyli na listę osób oczekujących na zawarcie umowy najmu lokalu socjalnego z mieszkaniowego zasobu gminy miasta.
Przepisy ustawy o ochronie praw lokatorów sytuują obowiązek zapewnienia uprawnionym osobom lokali socjalnych, zazwyczaj o obniżonym standardzie, ale i o preferencyjnych stawkach czynszu, w zadaniach własnych gminy. Każda gmina czy miasto może samodzielnie ustalać warunki przyznawania lokali socjalnych wchodzących w skład jej mieszkaniowego zasobu. Gminy określają także jakie dodatkowe wymagania muszą spełniać osoby ubiegające się o takie lokale.
Czytaj też: Najem: Gdzie skarżyć odmowę przyznania lokalu mieszkalnego
Zazwyczaj jest to trudna sytuacja mieszkaniowa i materialna, lecz i wyroki sądów, przyznające prawo do lokalu socjalnego, np. w razie eksmisji. Ponieważ jednak potrzeby przewyższają z reguły możliwości, również na taki lokal trzeba niejednokrotnie czekać nawet kilka lat.
W 2018 r. Henryk N. zwrócił się o dopisanie do swojego wniosku, figurującego nadal w rejestrze D, konkubiny i jej córki. Burmistrz stwierdził jednak, że to niemożliwe, ponieważ wymienione osoby nie są członkami wspólnoty samorządowej. Uchwała Rady Miejskiej z 2001 r., kilkakrotnie zresztą nowelizowana, uzależnia przydział lokalu socjalnego m.in. od stałego mieszkania na terenie miasta. Należy je udokumentować pracą, zarejestrowaniem w urzędzie pracy, prowadzoną działalnością gospodarczą, uczęszczaniem dzieci do żłobka, przedszkola, szkoły itp. Konkubina i jej dziecko mieszkają w innej miejscowości.
