Gmina, która posiada korzystne warunki klimatyczne, zdrowotne i krajobrazowe może pobierać tzw. opłatę klimatyczną. Pojęcie to obejmuje dwie daniny, tj. uzdrowiskową i miejscową. Tę pierwszą naliczają gminy będące uzdrowiskami, a drugą jednostki wpisane do wykazu prowadzonego przez właściwego wojewodę w porozumieniu z ministrem środowiska.
Opłaty klimatycznej nie ściąga się z więcej niż z jednego tytułu. Z art. 17 ust. 2a ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (dalej: upol) wynika, że od osób, od których ściąga się opłatę uzdrowiskową, nie pobiera się opłaty miejscowej. Zasady ustalania i poboru oraz terminy płatności i wysokość stawek tych danin określa uchwała rady gminy. Zapisy tego aktu muszą być zgodne z art. 17 i art. 19 upol. Problem tkwi w tym, że te regulacje nie są jasne. Lepiej lub gorzej wątpliwości starają się rozwiązać sądy administracyjne.