To wizytówka i wizualizacja artystycznego potencjału Wrocławia, powstała jako część programu Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016. Mówi o specyfice miasta, jak i jego wkładzie w kulturę. Ekspozycja liczy kilkaset obiektów. Dzieła sztuki, filmy, fotografie, rejestracje dźwiękowe pokazują artystyczny Wrocław od lat 60. po współczesność.
– Wrocław to niezwykle bogata scena artystyczna, tworzona nie tylko przez artystów celebrytów – mówi Dorota Monkiewicz, komisarz wystawy i dyrektorka wrocławskiego Muzeum Współczesnego – ale także przez relacje między różnymi dziedzinami: sztuką, architekturą, muzyką, teatrem, filmem. Nad wystawą pracowało 7siedmiu kuratorów. Towarzyszy jej awangardowy przewodnik po mieście.
Początek przypomina, że to właśnie tu w latach 60. narodził się polski konceptualizm i ruch poezji konkretnej, któremu przewodził Stanisław Dróżdż. Do tej awangardowej tradycji Muzeum Współczesne Wrocław (powstałe w 2011 w tymczasowej siedzibie w poniemieckim schronie lotniczym) odwołuje się zresztą wprost, umieszczając na fasadzie klepsydrowy wiersz Dróżdża („Będzie Jest Było").
Wspomnienia nie pomijają także pionierskiej działalności Jerzego Ludwińskiego i artystów skupionych wokół założonej przez niego Galerii pod Moną Lisą. Z kolei w latach 70. startuje Galeria PERMAFO, gdzie prace wystawia prekursorka feminizmu Natalia LL i Andrzej Lachowicz, wprowadzający do sztuki śmiałą erotykę. Twórcy związani z tą galerią upowszechnili też sztukę mediów.
Jest to zarazem czas wielkiego rozkwitu teatralnego Wrocławia z Laboratorium Grotowskiego, eksperymentalnymi działaniami Helmuta Kajzara i Kazimierza Brauna, reżyserami m.in. sztuk Tadeusza Różewicza oraz Ośrodkiem Teatru Otwartego Kalambur. A jedyne w Polsce Muzeum Architektury na wystawach pod hasłem „Terra", umożliwia kontakt z gwiazdami światowej architektury, m.in. Aratą Isozaki, Renzo Piano, Richardem Rogersem, Remem Koolhaasem.
