Suwerenność Szubienicznej Tońki

Pamiętać tamte dyskusje, czy „cholera" to przekleństwo. Nie zapomnieć tej ironii i dobrotliwego, uśmiechniętego politowania dla proletariusza nie radzącego sobie z wyrażeniem swojej umysłowej biedy, wybuchającego cuchnącym, językowym pawiem.W postkomunie ludzie kultury to umarła klasa. Plugawe słowa dobiegają z ławki zakochanych, znad dziecięcych wózków, osaczają z ekranów.

Schamienie języka jest jednym z naczelnych sukcesów 25 lat III RP. Jest tototalitaryzmem potomków bojców ze Wschodu, entuzjastów filmowego Franza Maurera, subkultury fali z żołdackich koszar i więziennych cel. To późny sukces Stalina i Hitlera, Syberii i Auszwicu. Sznyt lewackiej hołoty tak głupiej, że gotowej uważać „Ferdydurke" za swoją literaturę. Fascynacja Walkiem – gombrowiczowskim parobkiem i moda na lewicowy prymityw nie dość dosłownie widać są w niej wykpione. Po prostu, w tym towarzystwie trzeba krzyknąć: „Dupa!" – i dopiero wtedy mamy rżenie uciechy.

Od języka nagranych skrycie, prywatnych rzekomo rozmówek przy obiadku na koszt państwa rumieni się klawiatura. Nie sposób cytować plugawych słów i porównań rzucanych bez opamiętania przez panów polskiego, narodowego losu. Przekleństw ewidentnie naturalnych dla wnętrza i zewnętrza tego środowiska (patrz cytata z języka żony Sławomira: „Wsadzą mnie do więzienia, k...a").  To wszystko w towarzystwie obrażonych na profesor Pawłowicz za „Pastucha bydła", w kółku adoracji obrzępały czepiającego się przechodzącej kobiety, „znieważonego" krótkim: Spieprzaj, dziadu!

Polska została w ich słowach upodlona, sponiewierana, rzucona na kolana i żadne nerwowe, perwersyjne, telewizyjne wyszukiwanie dzieci umarłych w łonach matek oraz innych, świeżych trupów tego nie wymażą. Wszystkim nie sposób obciąć głów. Mowa wyżartych przyjaciół „Sowy", której jesteśmy hojnymi chlebodawcami, to nie tylko bowiem język prymitywa. To potwarz narodu. Bierzemy w gębę od gombrowiczowskiego Walka, a w tym laniu nie tyle sam odór z walkowej paszczy jest najgorszy, co jego przełożenie na pogardę.

„SUWERENNOŚĆ SRELNOŚĆ" – tak podle, chociażby, potrafi wyśmiać polską wolność dysponent wszystkich, polskich pieniędzy.

„Jesteśmy Polakami. Polska jest naszą matką. Nie wolno mówić o matce źle" - to pierwsze przykazania starego katechizmu Polaków w Niemczech spod znaku Rodła. Śmiej się pastuchu! Pękaj, Walku, z radochy! Kpij, parobku!

„K...a, ja go ściągnąłem na wiceministra finansów" – a tak się wyraża troska o kadry w kraju, gdzie on, grupa i kamieni kupa.

Bo w rozmowie prywatnej można być sobą. Można mówić tak, jak się lubi najbardziej, jak się potrafi, czuje i myśli. Kto nie zaszczepił się wpierw za pomocą taśmy z tekstami ochrypłych przyjaciółek senatora Piesiewicza zgarniętych przez niego na stacji benzynowej dla miłej konwersacji, ten miał obecnie pewnie trochę gorzej. Takie są jednak prawdziwe teksty własne tych gombrowiczowskich postaci.

To one piszą NAM elementarze, układają spisy lektur, budują pomniki, muzea, urządzają telewizję i podróże, obmyślają coraz doskonalsze represje i nieustannie kombinują, jak pozbawić nas polskiej złotówki w zamian za swoją europejską posadkę... wymieniać by bez końca.

Ale nie myśl Walek, że koniecznie trzeba siedzieć pod waszym stołem, nagrywać cuchnące dialogi wasze, waszych żon i kochanek, żeby nie widzieć tej parodii, rui i porubstwa, gdy w jakiejś chwili zechcecie zadawać przed nami szyku. Wasz język jest prostacki także, gdy dukacie swoje przemówienia całkiem poważnie i na pokaz, udając że potraficie czytać lub mówić. Wasze cienkie, nieszkolone głosiki są komiczne. To jest prawdziwy, polski teatr buffo.

I nie chciało wam się zapaść pod ziemię, kiedy Barack Obama przemawiał na Placu Zamkowym? Zgaduję, że mimo wszystko nie. Honor i klasa to nie rzecz walkowa.