Jeśli szefem IPN zostanie człowiek tak „polityczny” i tak „ideologiczny” jak Łukasz Kamiński, nie da się rozszyfrować skrótu IPN jako „Instytutu Przyzwoitszego Nieco”. Bo mała jest szansa nawet na nieco przyzwoitości z jego strony. A jeżeli IPN ma kontynuować tradycję narzędzia rozgrywek politycznych, nie widzę powodu, byśmy w ogóle finansowali z naszych pieniędzy podatników taką placówkę – zamiast przekazać ją Polskiej Akademii Nauk pod kontrolę zawodowców historiografii, nie polityków

.

Po tej delikatnej „wprawce” Bratkowski wskazuje dotychczasowe błędy i wypaczenia IPN, a także, rzecz jasna, samego Łukasza Kamińskiego. Wśród zarzutów kierowanych znalazły się: „interpretowanie określonych tematów według zapotrzebowania politycznego”, „ignorancja i bzdura metodologiczna jako podstawa ocen”, „skandal co do rzetelności profesjonalnej działań IPN”.

Poważne argumenty poważnego specjalisty od  „wolności słowa” kończy prosty, ale jakże oklepany w jego ustach wniosek:

IPN nie był i nie jest też po prostu uczciwym archiwum, które udostępnia swe zasoby do badania ludziom powołanym lub sprawdza przeszłość ludzi delegowanych na strategicznie ważne stanowiska – żeby potem nie stwarzać okazji do szantażu. (...) Kiedy papiery bezpieki trafiły pod władzę bohaterów spóźnionych na barykady albo takich, którzy nie dorośli do Okrągłego Stołu, stały się instrumentem rozgrywki i zemsty, fałszowania historii najnowszej i skażenia świadomości sporej części Polaków. Poczynając od świadomości samego Łukasza Kamińskiego, który miał lat 16, gdy odchodziła PRL.