Zwraca także uwagę:

Przypominam tylko, że bardzo niewielu słyszało o Mazowieckim, nikt nie słyszał o Bieleckim, nikt nie słyszał o Buzku, zupełnie nikt o Marcinkiewiczu, Pawlaku, tej, jak jej tam, nawet teraz nie pamiętam, tej Pani Premier, potem ambasadorce w Rzymie. No, skleroza, ale to kolejny dowód, że nie tylko przed premierostwem nikt jej nie znał, ale i po niewiele z tym lepiej.

I dodaje:

Drugi plus tej kandydatury, to kolejne odarcie Palikota z „opozycyjnego” fartuszka i ujawnienie go, jako Tuskowego przydupasa, Pana Skarpety, co to dużo pyszczy, ale zawsze w najważniejszych chwilach i głosowaniach wspiera i ratuje Tuska, tak jak było umówione, żadnej niespodzianki tu nie ma. Podobną rolę odgrywa w Rosji Żyrynowski, zapewne wygrywając swego czasu casting urządzany przez te same siły, skromnie pozostające w cieniu.

Bloger zauważa też kontekst:

Po wielkim sukcesie sobotniego marszu, pokazie jedności i wielkiej dyscypliny- przy 200 000 ludzi ani jednego incydentu, nieliczne próby przerwane w zarodku przez ochotnicze służby porządkowe, to, moim zdaniem więcej znaczy, niż zwykłą zgromadzenie tłumu ludzi. Nie taka to wielka sztuka zwołać ludzi, którzy robią, co chcą i rozłażą się każdy w swoja stronę, sztuka ich zwołać i utrzymać w doskonałej dyscyplinie. To jest dopiero wojsko, które może wywalczyć zwycięstwo. (…) Szefem, przywódcą opozycji, obozu patriotycznego jest PiS i Jarosław Kaczyński. Koniec, kropka.