Oczywiście, trudno mu odmówić racji. To wszystko przecież prawda: politycy lubią plotkować, lubią szpanować i rozpowiadać dziennikarzom to, co wiedzą. I często jest to żenujące. (Inna sprawa to to, na ile spontaniczne są te zwierzenia, a na ile to wynik chłodnej kalkulacji i strategii "wrzutek").

Ale trudno pozbyć się mi wrażenia, że spośród wielu wad polskich polityków ta jest najmniej szkodliwa. Co więcej, ma ona poważne i pozytywne skutki uboczne. A chodzi konkretnie o przejrzystość naszego życia publicznego.

Czy nie przez tę wyjątkową wylewność polityków wiemy tak dużo o tym, co dzieje się w naszej polityce za zamkniętymi drzwiami?  Czy nie dzięki temu wiemy, jak bardzo beznadziejni, małostkowi i skłonni do machinacji to ludzie? Tymczasem gdyby ci szpanujący plotkarze stali się nagle odpowiedzialnymi i swoich partii , groziłoby to uleganiem iluzji, że rządzą nami sprawni profesjonaliści kierujący się dobrem wspólnym.

Ja, szczerze mówiąc, wolę nie mieć iluzji. I wiedzieć przynajmniej, na kogo nie głosować. Jacek Żakowski zdaje się być innego zdania. Być może dlatego, że patrzy na to nie z perspektywy rządzonych, lecz rządzących. Choć zapewnia, że dobro polityków jest w tym wypadku dobrem nas wszystkich.

Plotkarstwo i sztubactwo polityków sprawia, że w trudnych politycznie czasach polityka staje się jeszcze trudniejsza. Relacje ekspremiera Tuska z obecną premier Kopacz musiały być trudne, ale teraz będą jeszcze trudniejsze. (...)Dla opinii publicznej to są istotne straty, bo blokują się kanały komunikacji (i porozumienia) w sprawach, które wszystkich nas dotyczą. Kiedy politycy nie mogą się porozumieć, tracimy na tym wszyscy.

Czy aby na pewno?