Koronawirus: widzenia z osadzonymi pod znakiem zapytania

Niespotykane w historii środki ostrożności podjęte przez rząd w obliczu epidemii sprawiły, że rygorystyczne zasady zachowania bezpieczeństwa wprowadzono również w ośrodkach karnych. Jedną z pierwszych był zakaz widzeń (od 19 marca).

Początkowo nie budził wątpliwości, ale w obecnej sytuacji, gdy codzienne życie coraz bardziej wraca do normalności, utrzymanie tej restrykcji zaczyna razić i nasuwać myśl o jej bezprzedmiotowości. Na tę szczególnie wskazuje fakt, iż dla tymczasowo aresztowanych zakaz obejmuje także takie formy kontaktu z bliskimi, jak poprzez komunikatory typu Skype. W nieco lepszej sytuacji są osadzeni, którzy mają możliwość korzystania z widzeń online. Widzenia tradycyjne dopuszczalne są jedynie z obrońcami, przy zachowaniu ścisłych zasad reżimu sanitarnego. Każdej osobie, która przekracza próg zakładu penitencjarnego, obowiązkowo mierzona jest temperatura. Wymagane jest również bezwzględne noszenie maseczki i rękawiczek.

Czytaj także:

Zofia Branicka, Krzysztof Kumor: Zakłady karne mogą stać się największym źródłem koronawirusa

Przy tak daleko idących środkach ostrożności ryzyko zakażenia się jest minimalne. Ponadto adwokaci, stale bywający na sądowych rozprawach lub spotkaniach z klientami, są potencjalnie większym zagrożeniem niż wielu członków rodzin stęsknionych za dawno niewidzianym bliskim.

Psycholog Barbara Ćwiok zwraca uwagę na bardzo poważne konsekwencje, które mogą dotknąć będących na drodze resocjalizacji ludzi:

– Brak relacji z najbliższymi odcina ich od realnego życia, wytrąca z ról, np. męża, ojca, matki czy syna. Nie służy refleksyjności i gotowości do zmian na lepsze.

Biorąc pod uwagę to, a także cel kary pozbawienia wolności, którym obok prewencji jest resocjalizacja, zadziwia brak refleksji władz zakładów karnych.

Mecenas Paulina Drzazga-Poproch z Kancelarii Żakiewicz Górczak Gawińska Sp.k. nie ma wątpliwości, że prawo kontaktu osób osadzonych czy tymczasowo aresztowanych z osobami bliskimi, przewidziane przepisami, to jeden z elementów humanitarnego i praworządnego traktowania.

Podkreśla, że wstrzymanie widzeń z osobami tymczasowo aresztowanymi czy odbywającymi karę pozbawienia wolności na tym etapie przez tak długi czas, przy jednoczesnym zniesieniu innych obostrzeń, musi zostać ocenione jako naruszenie podstawowych praw osób pozbawionych wolności.

Jeżeli było możliwe zorganizowanie innych aspektów życia społecznego w czasie panującej epidemii koronawirusa, w tym otworzenie galerii handlowych, urzędów, hoteli czy sądów, które pracują już przecież w normalnym trybie, nie ma żadnego logicznego wytłumaczenia dla dalszego wstrzymania odwiedzin osób bliskich w zakładach karnych czy aresztach.