Sprawa o granice działki z góry przegrana

Sąd Najwyższy w składzie siedmiu sędziów podjął w czwartek uchwałę ważną dla właścicieli biorących udział w postępowaniu rozgraniczającym nieruchomości. Rozstrzygnięcie jest niekorzystne dla osób niezadowolonych z ustalonych granic. Potwierdza ono, że mają znikome szanse na wygraną przed sądem.

Zaczęło się od Płońska

Z pytaniem prawnym do SN wystąpił rzecznik praw obywatelskich. Trafiła do niego skarga na Sąd Rejonowy w Płońsku. Niezadowolony z granic działek chciał, by sprawą zajął się sąd. Okazało się, że sąd nie kontaktował się z nim, chociaż to on wystąpił z odwołaniem. Wszelkie pisma, w tym te o opłaceniu opłaty sądowej, wysłał do osoby, na której wniosek doszło do rozgraniczenia.

– Właściciel nieruchomości, który jest zadowolony z wydanej decyzji, nie będzie przecież zainteresowany informowaniem i przekazywaniem pism stronie przeciwnej, bo działałby w ten sposób na swoją szkodę – tłumaczy Kamila Dołowska z Biura Rzecznika Praw Obywatelskich. – Przyjrzeliśmy się tej sprawie i orzecznictwu z dwóch apelacji sądowych. Okazuje się, że są problemy interpretacyjne na tle stosowania art. 33 ust. 3 prawa geodezyjnego i kartograficznego – wyjaśnia.

Dwie interpretacje

Zgodnie z przepisem strona niezadowolona z przebiegu granic może w terminie 14 dni od dnia doręczenia jej decyzji żądać przekazania sprawy do sądu powszechnego. Gdy sprawa trafi już do sądu, dwojako traktowane jest pojęcie wnioskodawcy. Przeważa wśród sędziów pogląd, za którym opowiada się SR w Płońsku, że jest nim osoba, która składała wniosek o wydanie decyzji rozgraniczającej. Oznacza to, że nie jest nim skarżący, a postępowanie to jest kontynuacją tego z pierwszej instancji.

Inną interpretację, korzystną dla skarżących, prezentuje m.in. SR w Sieradzu. Zgodnie z nią wnioskodawcą jest osoba niezadowolona z decyzji rozgraniczającej. A postępowanie z jej wniosku jest odrębne.

RPO popiera to stanowisko. Sędziowie SN byli jednak wczoraj innego zdania. Uznali, że w razie przekazania sądowi sprawy o rozgraniczenie nieruchomości wnioskodawcą w postępowaniu sądowym pozostaje osoba, która złożyła wniosek o przeprowadzenie rozgraniczenia. RPO czeka na uzasadnienie uchwały. Po jego analizie poczyni ewentualnie kolejne kroki.

sygnatura akt III CZP 48/14

Osobie pracującej w święto szef musi zapewnić inny dzień wolny do końca obowiązującego w firmie okresu rozliczeniowego (art. 15111 k.p.). Dopiero gdy okaże się to niemożliwe, może mu zapłacić za pracę w niedzielę lub święto jak za godziny nadliczbowe. Oznacza to konieczność wypłaty wynagrodzenia ze 100-proc. dodatkiem za każdą godzinę pracy w tym dniu.

Inaczej rzecz ujmując, za pracę w niedzielę lub święto, za którą pracodawca nie udzielił dnia wolnego, pracownik powinien otrzymać pensję w podwójnej wysokości, nawet jeśli praca w tym dniu nie spowodowała przekroczenia normy średniotygodniowej.

Szykują się zmiany

Do Sejmu trafił projekt zmian do kodeksu ?pracy, który niweluje różnice w rozliczaniu „ekstrapracy". Propozycja poselska ?zakłada, że w razie braku możliwości ?udzielenia w takim przypadku dnia ?wolnego od pracy, szef będzie mógł ?ją zrekompensować 100-proc. dodatkiem ?do pensji. Czy to dobra inicjatywa? Zdaniem głównego inspektora pracy tak, ale ?tylko w zakresie, w jakim przewiduje możliwość wypłacenia dodatku do wynagrodzenia ?za każdą godzinę pracy w dniu wolnym, ?jeśli nie ma możliwości udzielenia w zamian innego dnia wolnego od pracy (np. z powodu choroby pracownika lub pracy w dniu ?wolnym przypadającym na koniec okresu rozliczeniowego). Wątpliwości budzi natomiast rozwiązanie polegające na umożliwieniu rekompensowania pracy w dniu wolnym zapłatą dodatku do wynagrodzenia na wniosek pracownika. Sytuacje, w których przełożony nie będzie mógł udzielić innego dnia wolnego do końca ?okresu rozliczeniowego, należy bowiem ?traktować jako wyjątkowe (a więc występujące sporadycznie). Natomiast wprowadzenie możliwości wypłaty dodatku na wniosek pracownika może doprowadzić do przyjęcia powszechnej praktyki rekompensowania ?pracy w dniu wolnym dodatkiem, a tym ?samym do naruszania zasady przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy, o której ?mowa w art. 129 §1 k.p.