Czego dotyczył spór
W sierpniu 2015 r. prezydent orzekł o utracie statusu osoby bezrobotnej oraz prawa do zasiłku. Kobieta została wcześniej zarejestrowana w urzędzie pracy (UP). Pozbawiając ją statusu bezrobotnego, prezydent podał, że nie stawiła się ona na obowiązkową wizytę w UP i nie powiadomiła w ciągu siedmiu dni o uzasadnionej przyczynie tego niestawiennictwa.
Kobieta odwołała się od decyzji. Wskazała, że z powodu złego stanu zdrowia córki sama przyjmowała leki. One spowodowały, że zapomniała o wyznaczonym terminie wizyty, a w dniu kiedy miała powiadomić UP o przyczynie niestawiennictwa, udała się z córką do lekarza. Do odwołania załączyła kserokopie: skierowania do szpitala oraz karty konsultacyjnej oraz zaświadczenie lekarskie potwierdzające, że w tych dniach musiała opiekować się członkiem rodziny.
Ta argumentacja nie przekonała wojewody. Wskazał, że zgodnie z art. 33 ust. 3 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy bezrobotni mają obowiązek zgłaszania się do właściwego powiatowego urzędu pracy w wyznaczonych terminach w celu potwierdzenia gotowości do podjęcia pracy i uzyskania informacji o możliwościach zatrudnienia i szkoleniach. Bezrobotnego, który nie stawił się w powiatowym urzędzie pracy w wyznaczonym terminie i nie powiadomił w okresie siedmiu dni od wyznaczonej daty o uzasadnionej przyczynie niestawiennictwa, pozbawia się tego statusu. Wojewoda zaznaczył, że regulacje te mają charakter bezwzględnie obowiązujący.
Organ ustalił, że strona została pouczona o obowiązkach zgłaszania się w wyznaczonych przez urząd pracy terminach oraz konieczności usprawiedliwienia niestawiennictwa, oraz o konsekwencjach wynikających z ich niedopełnienia. Podkreślił, że każdy bezrobotny zarejestrowany w urzędzie pracy musi mieć świadomość, iż posiadanie statusu bezrobotnego wiąże się z przyznaniem uprawnień, ale i nałożeniem obowiązków. Zaniedbywanie ciążących na bezrobotnym obowiązków skutkuje pozbawieniem go tego statusu, a w konsekwencji utratą wiążących się z nim uprawnień.
W ocenie wojewody ciężka sytuacja życiowa i materialna nie może stanowić przesłanki do uchylenia decyzji i przywrócenia statusu osoby bezrobotnej.
