Jak nie lekarze, to nauczyciele, jak nie nauczyciele, to celnicy, jak nie celnicy, to teraz "Solidarność". Wygląda na to, że przeciw Tuskowi i jego dzielnej drużynie sprzysięgły się złe moce i wszyscy wołają, żeby dał więcej. Ale jak? Jak ma to zrobić, skoro odziedziczył kraj w ruinie, po dwóch latach niszczycielskich i katastrofalnych rządów PiS? Latach politycznych prześladowań i trwonienia grosza publicznego?

Dopiero teraz widać, co działo się w tym rzekomo tanim państwie. Dla mnie największym wstrząsem było to, że w tym procederze trwonienia uczestniczył nie tylko prezydent, premier jego brat, wszyscy ministrowie, ale też nawet były szef ABW, który urządzał rauty w Sfinksie, Pizza Marzano i Mexicano (ujawnił to obecny szef ABW Krzysztof Bondaryk). Skandal. Tacy jak oni mieli prawo ucztować góra w McDonaldzie.

Dlaczego wtedy nie protestowano? Gdzie byli dziennikarze? Tylko pielęgniarki śmiały podnieść głowę, lękliwie wspierane przez część niezależnych mediów. A reszta, dziś krzykliwa?

Czasem mam wrażenie, że premierowi aż łzy napływają do oczu. I nie dziwię się. Tylko boleję. Przecież tyle dla Polski już zrobił. Tyle się nauśmiechał. Tyle planów przedstawił, PiS od władzy odsunął, a tu czarna niewdzięczność. I jeszcze szykany ze strony prezydenta. A to wezwie, a to się naburmuszy, a to humory miewa, a to zruga. I dobry premier wszystko musi znosić.

W takiej sytuacji nie ma rady. Najwyższa pora, by Donald Tusk porzucił politykę miłości. Dość nadstawiania policzków i pokazywania dobrej woli. Z tego nic dobrego nie wyniknie, o czym przekonał się Stefan Niesiołowski, inny obdarzony gołębim sercem polityk. Ten, biedaczysko, w nagrodę za pokorę, spokój i prawdziwie chrześcijańską życzliwość wobec bliźnich raz po raz ciągany jest po sejmowych komisjach etyki.