23 lata temu, ale może też nie zacząć się wcale. Te 6 tysięcy to wiadomo, od tylu lat na terenie Armenii robią wino i są na to papiery, a raczej gliniane dzbany. Z kolei w 1998 roku pewien ormiański cybernetyk zaczął robić wino. Dziś jego win nie ma w Polsce, więc dla wielu z państwa przygoda z nimi może nie zacząć się wcale, a szkoda by było.
Tak jak pisałem tydzień temu, władza radziecka miała dla Armenii inne plany niż produkcja wina – tę zostawiono Gruzji, Mołdawii i Ukrainie (Krym!). Ormianie mieli dostarczać pyszne owoce i koniaki, co też po dziś dzień czynią, ale dumny ten naród wziął sprawy w swoje ręce również w tej dziedzinie. Armeńskie winiarstwo jest wciąż w powijakach, i to nie dlatego, że wina są marne, tylko dlatego, że ich twórcy bujają się od ściany do ściany – raz koncentrują się na naturalnych metodach i endemicznych szczepach, by potem kupować grona od sąsiadów i robić wina jak leci. Ale nie wszyscy.