Kazio „Małpa” był słynnym dżokejem, który przed wojną wygrał derby. Miał 110 cm wzrostu. Chwilę pomyślałem i nie obstawiłem. Izan przychodzi! Wypłata horrendalna. Biegnę do Węgrzyna z gratulacjami, a on burczy: „Nie grałem”.
Ze Służewca wracamy na Marszałkowską. Na rogu Alej była najlepsza kwiaciarnia w Warszawie, której właścicielką była bardzo sexy blondyna. Podobno często tam zaglądał Józef Cyrankiewicz. Bliżej ulicy Widok była Cafe Fogg, gdzie słynny piosenkarz przypominał lepsze czasy.
Hotelowi Europejskiemu książę Czetwertyński odbudował parter. Była tam duża sala restauracyjna, orkiestra i dancing. Tam też po raz pierwszy zobaczyłem oryginalne boggie-woogie – tańczone z temperamentem przez amerykańskich oficerów.
Ten stan trwał do 1949 roku, potem wszystko przykryła chmura ze Wschodu. Broniły się jeszcze niektóre lokale. Europejski wytrzymał jeszcze dwa lata, potem zamienił się w Akademię Pol.-Wych. Sztabu Generalnego. Na Nowogrodzkiej trwało ekskluzywne Kongo. Na Żurawiej – Canaletto. Na Marszałkowskiej – Dziedzilia. Wszystko na parterze. A nawet niżej.
Słynna Stara Baśń na Poznańskiej była w starym maglu. Pośrodku za to tryskała fontanna. Grał tam „Dziubas” Kwieciński ze swoim zespołem. Poznałem go w czasie kręcenia filmu „Dwie godziny”, gdzie była scena w nocnym lokalu. Nakręcony w 1946 r., przeleżał zresztą na półkach 12 lat. Są tam ostatnie role Węgrzyna, Zelwerowicza, Grabowskiego. Przebojem, który grał w filmie „Dziubas”, było: „Jadziem, panie Zielonka”. Kiedy, przeważnie na zakończenie tury „Warsaw by night”, wpadaliśmy do Baśni – na mój widok „Dziubas” intonował: „Jadziem, panie Zielonka/ Ja dzisiaj humor mam/ Ja dzisiaj forsę mam…”. Potem uścisk potężnej dłoni „Dziubasa” (ważył 150 kg) – jeden powitalny i w końcu, kto miał jeszcze formę, jeden pożegnalny. I opryskani wodą z fontanny wychodziliśmy w krwawy świt Warszawy. Parterowej. Bez Pałacu i MDM.
