Czy jest wśród was ktoś, kogo pozbawiono pracy z dnia na dzień, najlepiej w dzień przedświąteczny? Jak to się odbyło: e-mailem, esemesem, wezwaniem do księgowej po rozliczenie nadgodzin? A może w ogóle nikt niczego nie powiedział? Po prostu przyszliście po urlopie do pracy, a tam ktoś na waszym miejscu? Czy aplikując o nową pracę, dostaliście odpowiedź odmowną czy też odpowiedzią było milczenie? Czy próbując zdobyć jakąkolwiek konkretną informację o swych szansach/propozycjach/możliwościach, byliście zbywani przez sekretarki, że wkrótce oddzwonią, co nie nastąpiło nigdy? I czy w tym czasie nie okazywało się, że miejsce, o które się ubiegaliście, zajął ktoś „z polecenia"?

Czy zdarzyło wam się bać, że upublicznienie niewygodnej dla szefa prawdy będzie miało jedyny efekt w postaci zwolnienia? Czy żyjecie w stresie, w ciągłej obawie, że z niewiadomego powodu możecie zostać na lodzie?

Od pewnego czasu dostaję sporo listów, których autorzy przyznają się do strachu jako głównej motywacji milczenia. Nie chcą stracić pracy, choć zarabiają poniżej średniej krajowej. Boją się zbuntować, wygarnąć szefom prawdę, odejść. Ciągły stres ma konsekwencje: depresja. To nasza choroba narodowa. Psychiatrzy i psychoterapeuci radzą: skróćmy to, wydłużmy tamto. Na nic to się zda. Żeby ocalić tysiące, może nawet miliony przed zapaścią, trzeba przywrócić im poczucie bycia... ludźmi.

Tak sobie myślę – kiedy przestaliśmy używać słów „bliźni" i „współobywatel"? A zamiast tego wprowadziliśmy podziały: wygrani i loserzy. Godni podziwu i pogardzani. To nie jest cezura rokująca na przywrócenie równowagi w kraju. Bez względu na optymistyczne okrzyki typu „kryzys Polski się nie ima", bez względu na dopingi w rodzaju „mamy potencjał" i w ogóle bez względu na ilość wypowiedzianych czy napisanych słów z takiej mąki chleba nie będzie.

Ale... jest światełko w tunelu. Wybory dowiodły, że w dobie mediów społecznościowych gwałcenie przez uszy, oczy i propagandę od lat serwowane przez władze i media przestało się sprawdzać. Negowanie wszelkich tradycyjnych wartości prowadzi do anarchii. U nas określa się to mianem patologii. Doprowadziło do kryzysu zaufania do... Właściwie do każdego. Ten stan rzeczy nie może trwać długo. Tylko jak uleczyć chorego, który nie ma świadomości fatalnego stanu swego zdrowia?