Nie nadawałem się na dyplomatę

Rz: Podobno jako młody człowiek marzył pan o tym, by zostać generałem.

Prof. Brunon Hołyst:

To prawda. Gdy miałem 15 lat, zastanawiałem się, czy zostać biskupem, generałem czy profesorem. Byłem bowiem wtedy, w swojej takiej trochę młodocianej bucie, przekonany, że nie mogę przejść przez życie niezauważony. Biskup nie może mieć rodziny, generał to stanowisko związane często z polityką. Zdecydowałem więc, że zostanę profesorem. Wybrałem prawo.

Od razu wiedział pan, że będzie się specjalizował w kryminalistyce i kryminologii?

Najpierw trafiłem na seminarium doktoranckie z prawa międzynarodowego. Zaproponował mi to wybitny profesor Remigiusz Bierzanek. Było to dla mnie duże wyróżnienie. Jako student uczyłem się bowiem razem z dostojnymi doktorantami w garniturach. Profesor prawa międzynarodowego musi mieć  jednak pewne predyspozycje – trzeba być trochę dyplomatą, znać dużo języków obcych. A kryminalistyka wydawała mi się bardziej rzemieślniczą dziedziną, odpowiednią dla mnie. No i w Polsce nie było zbyt wielu specjalistów w tej dziedzinie. Uznałem więc, że znajdzie się dla mnie miejsce.

Pamięta pan swoje pierwsze sukcesy?

W pierwszym swoim artykule obaliłem tezy francuskiego antropologa, że długość stopy jest skorelowana ze wzrostem człowieka. Został opublikowany w  czasopiśmie naukowym „Archiwum medycyny sądowej i kryminologii". Pamiętam, że gdy szedłem wówczas ulicą, wydawałem się sobie taki sławny... Byłem przekonany, że wszyscy wiedzą o moim sukcesie.

A pierwsze sprawy, które udało się panu rozwikłać?

Jedną z nich było zabójstwo kobiety pod Piotrkowem. Ustaliłem wówczas z dużą łatwością, że sprawca był leworęczny – na postawie śladów duszenia. Musiałem już jednak być wtedy doktorem, bo magistrów nie powoływano na ekspertów.

Polacy ostatnio zaczytują się w skandynawskich kryminałach. Czy pan lubi takie książki?

Nie przepadam.