Obecnie obowiązujące przepisy dotyczące linii bezpośredniej zostały pierwotnie wprowadzone do ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne w 2005 r. w celu implementacji postanowień dyrektywy 2003/54/WE dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 96/92/WE (Dz.Urz. WE L 176, z 15.07.2003) w związku z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej. Nie licząc pojedynczej, niewielkiej nowelizacji art. 7a prawa energetycznego z lipca 2021 r. (nota bene nieodnoszącej się do istoty tej instytucji, a mającej raczej charakter formalny) definicja i procedury odnoszące się do linii bezpośredniej pozostają od tego czasu w niezmienionym brzmieniu.
Niestety analiza ostatnich 15 lat obowiązywania regulacji dotyczących linii bezpośredniej musi prowadzić do wniosku, że w tym zakresie implementacja prawa unijnego miała jedynie fasadowy charakter, czego dowodem jest znikoma ilość wydanych przez Prezesa URE decyzji zezwalających na budowę linii bezpośredniej.
Stan ten powinien znacząco ulec zmianie dzięki ustawie nowelizującej Prawo energetyczne. Zaproponowane rozwiązanie, w brzmieniu uwzględniającym niektóre dodatkowe poprawki przyjęte przez Senat, pozwolić może na realną implementację przepisów Dyrektywy 2019/944 w zakresie dotyczącym linii bezpośredniej.
Dyrektywa wprowadza spoczywający na państwach członkowskich obowiązek przyjęcia niezbędnych środków mających umożliwić:
• wszystkim wytwórcom i przedsiębiorstwom dostarczającym energię elektryczną na ich terytorium zaopatrywanie linią bezpośrednią ich własnych obiektów, podmiotów zależnych i odbiorców, bez poddawania ich nieproporcjonalnym procedurom administracyjnym lub nakładania nieproporcjonalnych kosztów;
