Bodziuch: Nie chcę do lekarza

Wkrót­ce jed­nak, choć cho­ro­wać bę­dzie­my tak jak do tej po­ry, mo­że się oka­zać, że mi­mo go­rącz­ki, kasz­lu i in­nych do­le­gli­wo­ści na­da­je­my się do pra­cy. Wszyst­ko z po­wo­du 60 zło­tych.

Tę in­for­ma­cję usły­sza­łem, ja­dąc sa­mo­cho­dem. I w su­mie nie wiem, jak uda­ło mi się z wra­że­nia nie wci­snąć ha­mul­ca do opo­ru. Otóż z ra­dia do­wie­dzia­łem się, że le­ka­rze wpa­dli na po­mysł po­bie­ra­nia opła­ty za wy­pi­sa­nie zwol­nie­nia. Dla­cze­go? Ano dla­te­go, że we­dług nich okre­śle­nie, jak dłu­go cho­ry bę­dzie nie­zdol­ny do pra­cy, to in­na czyn­ność niż ba­da­nie pa­cjen­ta i za­le­ce­nie mu kon­kret­ne­go le­cze­nia. 60 zł – na ty­le osza­co­wa­no tę czyn­ność. Ile trwa wy­pi­sa­nie zwol­nie­nia? Pięć mi­nut? Nie­zła ka­sa. Też tak chcę za­ra­biać. Ilu pa­cjen­tów le­karz przyj­mie w cią­gu dnia? Dzie­się­ciu, 20, mo­że wię­cej? Je­śli sza­lo­ny po­mysł nie­któ­rych sza­lo­nych le­ka­rzy wszedł­by w ży­cie, pew­nie każ­dy pa­cjent zgła­sza­ją­cy się po po­ra­dę nie nada­wał­by się do pra­cy. 20 pa­cjen­tów dzien­nie wy­sła­nych na L4 i 1200 zł w kie­sze­ni. To ja­kiś obłęd. Przez li­tość nie bę­dę wy­mie­niał na­zwisk tych, któ­rzy opo­wia­da­ją się za ta­kim roz­wią­za­niem. Ale su­ge­ro­wał­bym im, aby się uda­li na wi­zy­tę do ko­le­gów po fa­chu – psy­chia­trów. Pó­ki oczy­wi­ście wy­pi­sy­wa­nie zwol­nień nie jest jesz­cze płat­ne.