Po paryskiej Wystawie Światowej, budynki wzniesione z tej okazji zostały rozebrane, jako bezużyteczne. Wielu uznało za bezużyteczną zawalidrogę również wieżę.
W czasie drugiej Wystawy Światowej, jaka miała miejsce w Paryżu, wieżę Eiffla zwiedziło o połowę mniej ludzi niż w roku 1889. Jednak Gustave Eiffel znalazł sposób, aby niezwykły obiekt stał się potrzebny: zaproponował społeczności naukowej, aby przekształcić ją w laboratorium. Sugerował, że wielką wysokość można wykorzystać do eksperymentów, na przykład do badania oporu jaki stawia powietrze spadającym przedmiotom czy do eksperymentowania z transmitowaniem informacji bez przewodu.
I tak się stało. W 1898 przeprowadzono eksperymentalny przekaz „telegrafem bez drutu” pomiędzy Wieżą Eiffla a gmachem Panteonu. W 1903 roku stała się miejscem doświadczeń radiowych. Armia francuska była zainteresowana jej wykorzystaniem do przeprowadzaniem doświadczeń optycznych a także doświadczeń z gołębiami pocztowymi. I takie eksperymenty były prowadzone.
Paryżanie przywykli na początku XX wieku do tego, że Wieżę Eiffla opanowali inżynierowie i naukowcy. Między jej szczytem a ziemią rozpięte zostały długie przewody. ta instalacja sprawiła, że w dziedzinie radiofonii nastąpił szybki postęp. W roku 1907 fale emitowane z Paryża były już odbierane na Riwierze. W 1909 badania nad długością fal radiowych były już na tyle zaawansowane, aby na wieży Eiffla zainstalować nadajnik radiowy emitujący na cały świat. W tym momencie Wieża Eiffla została uratowana.
Jej obecna wysokość, wraz z anteną zainstalowaną w roku 2000, wynosi 324 metry, bez anteny - 312 m. Wieża zbudowana z 18 038 metalowych elementów spojonych przy pomocy 2,5 mln nitów podwyższa się o 18 cm pod wpływem wysokich letnich temperatur.
