W Polsce żyje obecnie około 60 tys. kobiet, u których rozpoznano i leczono raka piersi. Średnie przeżycie Polek leczonych z powodu tego nowotworu wynosi 19 lat. Większość kobiet po przebytym leczeniu powraca do kontynuowania swojej ścieżki rozwoju zawodowego, społecznego, do rodziny.
Analizy epidemiologiczne jednoznacznie wykazują, że liczba chorych na raka piersi będzie stale rosła. Należy więc dołożyć wszelkich starań, aby kobiety, które miały nieszczęście zachorować, mogły żyć jak najdłużej, w jak najlepszym stanie. Mówiąc o jakości życia chorych należy uwzględnić zarówno czas leczenia, jak i czas dalszego kilkudziesięcioletniego życia.
Dzięki badaniom przesiewowym rak piersi jest wykrywany i rozpoznawany we wczesnej fazie. U tych chorych istnieje możliwość wykonania oszczędzających zabiegów chirurgicznych. Leczenie takie jest skuteczne oraz powoduje znacznie mniejsze okaleczenia. Współcześnie większość chorych ma wskazania do leczenia systemowego chemioterapii, hormonoterapii oraz terapii celowanych. Ostatnia grupa leków to leki działające wybiórczo na komórki nowotworowe. Leczenie systemowe stosowane jest zarówno po operacji, jak i u chorych z uogólnionym nowotworem. Współczesne leczenie chirurgiczne jest mało okaleczające, a pobyt w szpitalu jest krótki. Natomiast leczenie systemowe trwa znacznie dłużej, co najmniej kilka miesięcy. Chore dojeżdżają na zabiegi do ośrodków onkologicznych, a po podaniu leku wracają do domu. Czas poświęcany przez chorą na leczenie jest znacznie dłuższy niż samo stosowanie terapii. Warunki zapewniane chorym w poczekalniach oraz warunki podawania leków niestety nie zawsze są właściwe. W celu wyrównania szans pacjentów zamieszkujących w dużej odległości od ośrodków leczących konieczne jest wprowadzenie refundacji kosztów dojazdu na leczenie. Niezbędne jest utworzenie nowych ośrodków onkologicznych.
Rodzaj i sposób prowadzenia leczenia ma wpływ na jego skuteczność i jakość życia chorych. Podanie leków doustnie skraca czas pobytu w ośrodku onkologicznym i pozwala na uniknięcie wszystkich zabiegów związanych z leczeniem dożylnym. Dysponujemy aktywnymi lekami doustnymi. Należą do nich leki hormonalne (np. tamoksyfen), leki cytostatyczne (np. kapecytabina i winorelbina) oraz leki celowane (np. lapatynib). Chorzy mający wskazania do leczenia preparatami doustnymi powinni je otrzymywać, gdyż taka terapia pozwala na skrócenie czasu pobytu w ośrodku onkologicznym, uniknięcie dożylnego podawania leków, zmniejszenie liczby hospitalizacji. Dzięki takiemu leczeniu chore mogą przyjmować lek w domu, kontynuować pracę zawodową i inne rodzaje aktywności społecznej. Celem onkologii jest zwiększanie rzeszy chorych, którzy po otrzymaniu leku żyją możliwie jak najdłużej, w jak najlepszym stanie psychicznym i fizycznym.
W Polsce istnieją możliwości wydłużenia i poprawy jakości życia chorych. Jest to możliwe dzięki badaniom przesiewowym całej populacji kobiet mającej do tego wskazania. Panie, które zachorowały na raka piersi, powinny otrzymać leczenie zgodnie z zaawansowaniem nowotworu i stanem współczesnej wiedzy. Całość leczenia powinna być tak zaplanowana i przeprowadzona, aby przy najwyższej skuteczności było jak najmniej obciążające. Najlepszym miejscem przeprowadzenia diagnostyki i leczenia raka piersi są kliniki narządowe. W takich klinikach diagnozowane i leczone są jedynie chore na raka piersi. Należy zatem dążyć do utworzenia w Polsce sieci takich ośrodków.
