Ponad falami

Choć kitesurfing zyskał popularność dopiero pod koniec XX w., jednak pierwszy udokumentowany przypadek użycia na wodzie latawca (kite’a) zamiast żagla do napędu jachtu miał miejsce w 1826 r. Uważany za odmianę surfingu, najbliższy technicznie jest windsurfingowi. Tyle że – jak zaraz sprostują fachowcy – różnica nie polega jedynie na zamianie klasycznego żagla na latawiec. Otóż w kajcie – jak go sobie po polsku nazywamy – deskę prowadzi się tak, jak podczas jazdy na snowboardzie lub na fali, czyli na krawędzi.

[srodtytul]ABC kitesurfingu [/srodtytul]

[b]Deska[/b]

Jej konkretny kształt, długość i wyporność dobiera się do wagi, umiejętności i upodobań kitesurfera. Ma długość od 1 do 2 metrów i niewielką wyporność. To znaczy, że utrzymuje się samodzielnie na wodzie, ale w bezruchu tonie pod ciężarem człowieka.

Deski różnią się kształtem, ciężarem i przeznaczeniem. Najpopularniejsze rodzaje desek:

Twin-tip – symetryczna, można na niej pływać w dwóch kierunkach, ponieważ dziób i rufa wyglądają identycznie. Doskonała dla zaawansowanych kitesurferów, głównie ze względu na małą wyporność, a co za tym idzie – możliwość pływania podczas mocniejszego wiatru. Ostra krawędź ułatwia pływanie pod wiatr.

Directional – kształtem przypomina deski windsurfingowe, zaopatrzona jest w specjalne paski, tzw. strapy, zapewniające ciągły kontakt deski z nogami surfera. Najlepiej nadaje się do nauki i pływania przy słabym wietrze, ponieważ ma dużą wyporność. Łatwo na niej wystartować i utrzymywać stały kurs. Dobrze zachowuje się na falach, jednak jest to deska jednokierunkowa i zwroty wykonuje się inaczej niż na desce twin-tip. Tego typu deski wykorzystywane są też do pływania na falach, wyścigów i prób szybkości.

Wakeboard – zamiast strzemion przymocowane są do niej wiązania, idealne dla doświadczonych kitesurferów, którzy chcą pływać na większych falach czy np. sliderach.

Mutant – powstała z połączenia właściwości deski twin-tip i directional. Jest asymetryczna, ale ma stateczniki na dziobie oraz na rufie (tak jak w twin-tipie). Stosowana jest zarówno do zwykłej żeglugi, jak i do freestyle, choć nie daje możliwości identycznych warunków pływania w obu kierunkach.

[b]Latawiec[/b]

Źródło energii napędowej. Może mieć powierzchnię od kilku do ponad 20 metrów kwadratowych.

Latawce, podobnie jak deski, występują w kilku wariantach:

LEI (Leading Edge Inflatable kite) – mają usztywnianą, specjalnie napompowaną krawędź i żebra, występują w kilku kształtach i odmianach.

Komorowe – miękkie i bardziej podobne w konstrukcji do paralotni.

[b]Bar[/b] (ale nie ten alkoholowy)

Zbudowany ze stopów metali lekkich lub węgla, składa się z czterech lub pięciu linek długości kilkudziesięciu metrów (około 25–27), taśmy Depowera, służącej do regulacji mocy latawca, oraz Chicken Loopa – pętli mocującej bar z linkami do trapezu (pasa), który posiada specjalnie profilowany hak umożliwiający podpięcie Chicken Loopa.

Trapezy mogą być siedzeniowe (ich konstrukcja stanowi swego rodzaju siedzisko dla kitesurfera) lub taliowe, które obejmują go w pasie.

[b]Spot[/b] (ale nie reklamowy)

Nie każde miejsce nadaje się do pływania na kajcie. Spoty to tylko te miejsca, gdzie rzeczywiście uprawia się kitesurfing. Są spoty lepsze dla początkujących i te odpowiednie dla doświadczonych riderów.

Najważniejsze właściwości spotów: warunki wiatrowe, temperatura wody powierzchniowej, zasolenie akwenu, pływy, prądy morskie i ruchy wodne przy brzegu, rodzaj powierzchni wody, występujące pod wodą zapory piaskowe, skały i rafa, wielkość akwenu, ukształtowanie i powierzchnia plaży.

[b]Plaża[/b]

Służy kitesurferom do startowania, lądowania i „parkowania” latawców. Dobra plaża to taka, która stwarza możliwości swobodnego rozłożenia kilku (kilkunastu) latawców, linek i barów bez względu na kierunek wiatru, ma przyjazną nawierzchnię: drobny, miękki piach bez zanieczyszczeń, oraz w jej sąsiedztwie nie ma budynków ani drzew.

[b]Wiatr[/b]

Najlepiej, gdy wieje równo – bez szkwałów. Optymalne warunki dla kitesurfingu to przedział 4–6°B (11–27 węzłów). Przy sile 7–8°B (28–40 węzłów) powinni wychodzić na wodę tylko doświadczeni riderzy. Powyżej 9°B panują warunki sztormowe. Ważną cechą wiatru jest jego kierunek względem brzegu:

Side-shore wzdłuż linii brzegu – doskonały do uprawiania kitesurfingu, gdyż zapewnia możliwość podryfowania lub dopłynięcia do brzegu w razie wypadku, problemów ze sprzętem, braku umiejętności pływania pod wiatr czy spadku siły wiatru.

Kierunek side-on-shore – wieje wzdłuż pod kątem ostrym i daje ten sam komfort pływania co side-shore.

On-shore (do brzegu) to wiatr wiejący od morza mniej więcej pod kątem prostym w stronę lądu – jest dość niebezpieczny, prowadzi prosto do brzegu i w razie nieopanowania latawca może skończyć się upadkiem na lądzie.