Osoby z cukrzycą, których przeżycie jest uzależnione od dostarczania insuliny egzogennej, używają dodatkowo wstrzykiwacza – dozownika zwanego penem – lub pompy insulinowej.
Pen jest łatwy w obsłudze i umożliwia dyskretne podanie insuliny. Ma niewielkie rozmiary, można go nosić ze sobą, a proces odmierzania insuliny jest uproszczony. Niektóre wstrzykiwacze wyposażone są również w sygnał dźwiękowy oraz wypukłe oznakowania ułatwiające odmierzanie dawki niedowidzącym. Wyróżniamy peny z wymiennymi wkładami z insuliną oraz peny jednorazowego użytku, które wyrzuca się po wykorzystaniu zawartej w nich insuliny, podobnie jak igły. W Polsce osoby z cukrzycą otrzymują bezpłatnie wstrzykiwacz, do którego dokupić trzeba igły.
Pompę insulinową mogą stosować chorzy, którzy uważnie kontrolują stężenia glukozy we krwi oraz ci, którym utrzymywanie poziomów glukozy we krwi za pomocą innych metod leczenia przychodzi z trudnością. Pompa jest urządzeniem służącym do ciągłego podawania insuliny, co ułatwia kontrolę leczenia cukrzycy i poprawia jakość życia chorego. Insulina podawana jest przez plastikowy przewód, nazywany linią infuzyjną, i podskórny cewnik, zwany zestawem infuzyjnym pompy. Cewnik dostarcza insulinę w to samo miejsce pod skórą przez ok. trzy dni.
Insulina jest przechowywana w strzykawce, którą wyjmuje się z pompy, by ją napełnić. W nowszych pompach używane są gotowe wkłady z insuliną. Pompa insulinowa wyposażona jest w silnik elektryczny, który popycha tłok strzykawki lub wkładu z insuliną. Silnik zasilany jest wymiennymi bateriami. Najważniejszym elementem pompy jest mikroprocesor sterujący, który umożliwia programowanie wlewu podstawowego, a także kontrolę podsumowania podawanych dawek insuliny, regulację poszczególnych czynności pompy oraz sygnalizację zaburzeń jej działania. W Polsce są również systemy, w których połączono terapię za pomocą pompy insulinowej i stałego monitorowania poziomu glukozy z opcją automatycznego, okresowego wstrzymania dopływu insuliny w sytuacji nadmiernego obniżenia poziomu glukozy we krwi. Na refundację pompy mogą liczyć tylko dzieci i kobiety ciężarne. Koszt pompy to 6000 – 16 000 zł. Do tego dochodzi miesięczny koszt osprzętu (strzykawki, wkłucia miękkie z drenem, plastry mocujące) oraz dodatkowe akcesoria: baterie, klips mocujący i urządzenie wprowadzające zestaw infuzyjny, czyli ok. 300 – 600 zł.
Glukometr powinien być dobrany indywidualnie do wieku pacjenta, jego sprawności manualnej, współwystępujących schorzeń oraz rodzaju leczenia. Pacjent powinien zostać przeszkolony z jego obsługi przez pielęgniarkę. Umiejętność samodzielnego pomiaru powinna być sprawdzana przy każdej wizycie w poradni. Na rynku dostępne są różne typy glukometrów. Zaleca się korzystanie z urządzeń podających jako wynik badania stężenie glukozy w osoczu krwi. Jeżeli glukometr wskazuje stężenie glukozy w pełnej krwi, można przeliczyć je na stężenie w osoczu, mnożąc wynik przez 1,11. Istotne jest, aby używać stale tego samego glukometru, ponieważ mogą występować różnice pomiędzy poszczególnymi modelami sięgające 20 – 30 proc. Nowoczesne urządzenia wymagają mniejszej ilości krwi potrzebnej do pomiaru, mają krótszy czas pomiaru, funkcję wewnętrznego kodowania (nie ma konieczności użycia paska kodowego), możliwość badania krwi pobranej z innego niż palec miejsca, funkcję automatycznego wysuwania paska, podświetlany monitor, możliwość mierzenia poziomu ciał ketonowych we krwi i dużą pamięć. Należy dbać o dokładne ustawienie daty i czasu. W glukometrach z możliwością zapamiętania wielu wyników pomiarów dostępna jest funkcja wyliczania średniego stężenia glukozy z wielu dni i tygodni pracy urządzenia. Niektóre urządzenia mają możliwość podłączenia do komputera i przesłania danych.
