Izabela Kopeć & Aconcagua Quintet
Blade tango z pogranicza
Najnowszy polski hołd dla twórczości Astora Piazzolli wypadł poprawnie, lecz rozczarowująco
MJM
4 lipca przypada 20. rocznica śmierci Astora Piazzolli, najsłynniejszego kompozytora argentyńskiego XX w. Jako wybitny bandoneonista potrafił popisowo wykonywać tradycyjne tango viejo, ale inspirując się muzyką klasyczną i jazzem oraz studiując u Alberto Ginastery i Nadii Boulanger, stworzył nową jakość – koncertowe tango nuevo. Miłośnicy czystości gatunku nie mogli mu tego wybaczyć, grożono mu ponoć śmiercią za szarganie narodowej świętości. „W Argentynie można zmienić wszystko: system polityczny, walutę, nawet religię; jedyną sferą, gdzie zakazane są jakiekolwiek zmiany, jest tango" – żalił się kiedyś rozgoryczony.
Nowe tanga Piazzolli podbiły świat. Mieliśmy okazję słuchać ich w fenomenalnym aktorskim i wokalnym ujęciu Milvy, instrumentalnym zaś – rodaków kompozytora: Dino Saluzziego i Ariela Ramireza, a także francuskiego wirtuoza Richarda Galliano, naszej rodzimej formacji Distango, nie mówiąc już o głośnej międzynarodowej grupie Gotan Project, łączącej utwory mistrza ze współczesną elektroniką.
Na tym tak bogatym tle album Izabeli Kopeć, wydany umyślnie na rocznicę śmierci słynnego Argentyńczyka i opatrzony pełnym zachwytu nad nim tekstem artystki w dołączonej książeczce, wypada nader blado. Aż dziw, bo jako aktywna przedstawicielka tzw. classical-crossover, gatunku kojarzącego operowy wokal z folkiem, jazzem, rockiem i soulem, wydawała się ona być obiecującą wykonawczynią utworów człowieka z pogranicza, jakim był Piazzolla. Śpiewowi solistki, dysponującej szkolonym mezzosopranem, nie można nic zarzucić, podobnie jak grze akompaniującego jej sprawnego kwintetu Aconcagua. Ale też nie można się niestety niczym zachwycić. W interpretacjach i aranżacjach dominuje klasycznie zorientowana poprawność. Jakże daleka od pełnej żaru i dramatycznego napięcia pasji twórcy obrazoburczych tang.
Izabela Kopeć & Aconcagua Quintet
Pozostało 97% artykułu
