Gra Thief

Gra „Thief" pozwala wcielić się w złodzieja w baśniowym stylu, który swój nieuczciwy fach łączy z poznawaniem mrocznych tajemnic.

Przemoc i kradzież inspirowały gry wideo od zawsze, raz przedstawione są z dosadnym realizmem, raz w kreskówkowym, humorystycznym uproszczeniu. O ile jednak walka jest dla bywalców wirtualnych światów wręcz „szarą codziennością", tak przywłaszczanie sobie cudzych przedmiotów w wyrafinowany sposób to coraz większa rzadkość. A przecież to jedna z zalet gier jako takich – możliwość posmakowania zakazanego owocu, przybrania pewnej maski i postępowaniem zgodnie z credo nie naszym , a narzuconego nam, wyjętego spod prawa bohatera.

Seria „Thief" to klasyka wśród produkcji przeznaczonych na komputery, a najnowsza, wydana w marcu część była przez wielu graczy bardzo oczekiwana. Debiutancka odsłona sagi, wydana aż 16 lat temu, była grą w wielu kwestiach przełomową. Oferowała atrakcyjny, trójwymiarowy świat, ale w przeciwieństwie do dominujących wówczas strzelanych gier akcji zachęcała do skupienia się na skradaniu i pozostawaniu w cieniu. Autorzy próbowali sprawić, abyśmy odczuli efekt immersji przekonując gracza, że jest zakapturzonym złodziejem, a nie hałaśliwym rozrabiaką. Eksperyment się powiódł, w 2000 roku ukazała się druga, a w 2004 trzecia część. Dalej aż dekadę trzeba było czekać, aż tytułowy „Złodziej" powróci. Czy jest to powrót z klasą?

Fantasy noir

Przenosimy się do ponurego świata fantasy, który łączy stylistykę średniowieczną (zamki, zabudowa miast, obecność opancerzonych strażników) z estetyką gotycką i steampunkową. Nie będzie nic dziwnego w tym, że z pełnej starych kamienic ulicy wejdziemy do mieszkania, w którym zobaczymy drukowaną gazetę i regularne, elektryczne lampy. Tak eklektyczne otoczenie nadaje grze tajemniczości i pierwiastek niepokoju, który towarzyszy nam również we wszystkich, odwiedzanych przez nas  lokacjach.

Garrett, bo tak zwie się bohater każdej z czterech gier z serii, również tej najnowszej, to rabuś z klasą. Zna się na swoim fachu, sprawnie operuje łomami i wytrychami, ale przede wszystkim – nie działa chaotycznie. Oznacza to, że naszym celem nie jest wcale bieganie na lewo i prawo, żeby opróżniać kieszenie losowo napotkanych przechodniów, a wykonywanie konkretnych misji. Najczęściej są one nam zlecane, a ich celem jest wartościowy dla zleceniodawcy przedmiot. Wiodąca do „mety" droga jest jedna, ale po drodze czeka na nas wiele wyborów, które składają się na magię całej gry.

Rozległe, nieposiadające nazwy miasto jest powleczone wiecznym półmrokiem, a ludność trawi tajemnicza plaga. Krążymy głównie po miejscach będących pod ścisłą kontrolą straży miejskiej, stąd też nigdy nie możemy czuć się pewnie. Na podręcznym kompasie widzimy kierunek, w którym należy się przemieścić, ale sposób dojścia nie jest oczywisty. Korzystamy z możliwości wspinaczki, krycia się za przedmiotami, chodzenia po gzymsach i dachach. Możemy delikatnie eksplorować okolicę w poszukiwaniu szybów wentylacyjnych, zapewniających nam cichy dostęp do wielu miejsc, jak i próbować przebić się przez główną, „oczywistą" drogę, korzystając z nieuwagi strażników. Bez względu na wybory – zawsze trzymamy się cienia.

Sztuka rabunku

O ile samo przemierzanie ulic nie jest szczególnie frapujące, to zabawa zaczyna się, gdy dostaniemy się do wnętrza któregoś z budynków. Uwagę strażników przyciąga wszystko – od, rzecz jasna, naszej osoby, która wejdzie na oświetlony teren, przez brzęk rozbijanej butelki, gasnące światło, aż po takie detale, jak przemieszczanie się po podlożu z rozbitym szkłem. Na dobrą sprawę bezpieczne dojście do celu nie jest wcale trudne. Wyzwanie stanowią za to zarówno dodatkowe cele, na przykład zebranie po drodze maksymalnej ilości cennych zdobyczy, jak i ograniczenia, które narzucamy sobie samemu. Możemy nieporadnie przedzierać się przez kolejne pokoje i liczyć, że zaalarmowany strażnik szybko porzuci poszukiwania albo nie natknie się na jakiś dowód naszej złodziejskiej ingerencji. Możemy również ogłuszyć strażnika, który stoi w wyjątkowo „niewygodnym" dla nas miejscu. Albo pozbawić go życia. Możemy równie też zachowywać się jak najlepszej klasy rabuś – nie pozostawiać po sobie żadnego śladu.

Wśród rzeczy, które pomogą nam w sprawnym przechodzeniu kolejnych etapów, jest wiele gadżetów. Najbardziej charakterystczne są, obecne od pierwszej części „Thiefa", różnego rodzaju strzały. Jedne mają ciężkie zakończenie i pozwalają uruchomić z daleka mechanizm czy narobić hałasu. Są też takie, które ogłuszą wroga, zgaszą płomień lub zapalą suchą pochodnię albo eksplodują tumanami ogłuszającego pyłu lub oślepiającą substancją. Do tego dochodzi pałka, narzędzie ostatecznej obrony, mikstura lecznica i odnawiająca „tryb wizji" (ułatwienie pozwalające podświetlić użyteczne przedmioty). Jest też klasyczny system rozwijania umiejętności bohatera – zwiększenie szybkości poruszania się, sprawności „lępkich rąk", wyostrzenie zmysłu słuchu czy talent cichego chodzenia po każdej powierzchni.

Czy warto być złodziejem?