Czas zacząć budowę nowej laickiej lewicy

Dzisiejsza polska polityka pełna jest odprysków wojny na górze, która zdefiniowała główną linię podziału. Polityka zakleszczyła się w prawicowym uścisku. Lewicowy elektorat traci reprezentantów lub są oni „wyjmowani" przez partie rządzące. Czy nowa parta lewicowa jest dzisiaj potrzebna i ma szansę odnieść sukces na politycznym rynku?

Twój Ruch Janusz Palikota staje się powoli ruchem niczyim. W Polsce nie ma pogody na lewicę antykościelną.

Sztandar SLD próbuje wyprowadzić Magdalena Ogórek, prowadząc eksperymentalną kampanię prezydencką mogącą doprowadzić do drastycznego spadku poparcia dla Sojuszu.

Partia Zielonych nie potrafiła zebrać 100 tysięcy podpisów pod kandydaturą Anny Grodzkiej, która musiała się przez to wycofać z ubiegania się o najwyższy urząd w państwie. Podobny los spotkał Wandę Nowicką, wicemarszałek Sejmu popieraną przez Unię Pracy. Pod swoją kandydaturą zebrała ona 91 tys. podpisów.

Więcej niż obie lewicowe kandydatki łącznie zgromadził kandydat Ruchu Narodowego na prezydenta Marian Kowalski, który złożył w PKW 188 tys. podpisów poparcia pod swoją kandydaturą. Ta sztuka udała się również innym bliskim prawicy kandydatom: Januszowi Korwin-Mikkemu, Pawłowi Kukizowi, Jackowi Wilkowi, Grzegorzowi Braunowi czy nawet nieznanemu szerzej Pawłowi Tanajnie z Demokracji Bezpośredniej.

Co 10 maja może zrobić lewicowy wyborca, gdy na 11 zgłoszonych kandydatów na prezydenta lewicę reprezentuje tylko dwójka: Palikot i Ogórek?

Zagłosować na Janusza Palikota, który twierdzi, że Twój Ruch, któremu szefuje, nie jest partią lewicową, czy na Magdalenę Ogórek, która nie uważa się nawet za kandydatkę SLD?

Były premier Włodzimierz Cimoszewicz powiedział, że w pierwszej turze wyborów prezydenckich nie weźmie udziału. „To mój protest obywatelski, bo nie czuję się poważnie traktowany jako wyborca" – stwierdził. Czy lewicowy wyborca czuje się dzisiaj podobnie?

Spierający się z własną partią Grzegorz Napieralski, który w wyborach prezydenckich w 2010 roku zdobył 13,68 proc. głosów, zajmując trzecie miejsce wśród dziesięciu kandydatów, nie potrafił podźwignąć tracącego poparcie SLD. Czy teraz będzie potrafił zbudować nową partię na bazie części struktur Sojuszu, opierając się na buntujących się przeciwko Millerowi dołach partyjnych i popularnych medialnie twarzach? Na razie poza sloganami o potrzebie wpuszczenia młodych do polityki i żądzy zemsty na Millerze Napieralski nie przedstawił nowego politycznego pomysłu. Nie zaproponował nowych głównych tematów czy choćby zalążka dyskursu.

Nowa lewica potrzebuje nie tylko nowych twarzy, młodości i świeżej krwi. Potrzebuje treści. Rowy społecznych podziałów są tak głębokie, że budowa nowej lewicowej partii, nieodwołującej się do elektoratu postpezetpeerowskiego, wolnej od postsolidarnościowych sporów, smoleńskich emocji, będzie trudna. Ale nie niemożliwa.

Czy przygotowanie projektu ustawy o in vitro albo związkach partnerskich musi zabrać osiem lat? Czy dyskusja na temat religii w szkołach lub przemocy w domu musi się kończyć polaryzacją społeczeństwa i skrajną radykalizacją? Czy do wykluczonych oraz wyborców ze wsi i z małych miast odwoływać będzie się tylko partia Jarosława Kaczyńskiego? Czy konieczna jest walka z Kościołem i religią?