Duda i Komorowski nowych prezentów nie rozdali

Jak w walce bokserskiej, było wiele uników, ucieczek od odpowiedzi na – wydawałoby się proste pytania. I ataków ad personam. Ale w odróżnieniu od poprzedniej debaty, gdzie gospodarka zepchnięta została na margines, tym razem organizatorzy zadbali o to, by poświęcić jej jeden z trzech bloków pytań.

Z satysfakcją muszę stwierdzić, że obaj kandydaci okiełznali swoją wyobraźnię w obiecywaniu gruszek na wierzbie. I nie skorzystali z naszego prześmiewczego katalogu absurdalnych, bardzo kosztownych obietnic, które mogliby jeszcze do zapadnięcia ciszy wyborczej złożyć.

Obaj niestety kluczyli. Żaden nie odpowiedział wprost na pytanie, czy obietnice skrócenia wieku emerytalnego do 60/65 lat (Duda) lub 40 lat opłacania składek (Komorowski) da się spełnić nie podnosząc składek i podatków lub obniżając świadczeń.

Zauważyłem co prawda interesującą ewolucję poglądów Andrzeja Dudy: „ludzie powinni mieć wybór, czy chcą wcześniej przejść na emeryturę, nawet jeśli będzie niższa". Wątpię jednak by starsza część jego elektoratu zwróciła uwagą na ostatnią część tego zdania.

Nie zabrakło pytania o frankowiczów. Duda zadeklarował pomoc dla nich, ale bez szczegółów. Chyba wyczuwa, że jako kandydat z poważnymi szansami nie powinien zbytnio bić w system bankowy. Komorowski potraktował – punkt dla niego – sprawę bardziej systemowo i odparł, że jeśli już w ogóle pomagać, to zadłużonym nie tylko we frankach. Sprecyzował, że chodzi o to, by słabsze finansowo rodziny wielodzietne, emeryci i renciści nie stracili mieszkań. Wyraźne nawiązanie do rozważanego w kręgach rządowych funduszu stabilizacyjnego.

Co ciekawe, obaj panowie zignorowali pytanie, czy prezesa NBP Belkę należy pozostawić na kolejną kadencję. Odnotować natomiast należy bardzo wyraźne zabieganie Dudy o poparcie OPZZ, dotychczasowego filaru SLD.

Obaj kandydaci słusznie uciekli od pytania o to, jakie ustawy wsparliby, by pensje Polaków rosły (przecież, gdyby to tylko zależało od ustaw, wszyscy bylibyśmy multimilionerami). Duda wykorzystał tę okazję, do wytknięcia Komorowskiemu, że w czasie rządów PO liczba zarabiających minimalną pensje się podwoiła. Argument ciekawy, acz demagogiczny: to m.in. efekt tego że za rządów PO minimum wzrosło aż o 90 proc.. Ale Komorowski tego nie umiał wykorzystać.

Duda przypomniał swój pomysł podniesienia kwoty wolnej od podatku PIT i zasiłku po 500 zł na każde dziecko w ubogiej rodzinie. Skąd wziąć na to pieniądze nie powiedział, a prezydent Komorowski nie zapytał.

Było krótkie starcie o SKOK-i, wspierane przez Dudę w czasach jego urzędowania w kancelarii prezydenta Kaczyńskiego. Najsilniejszego jednak argumentu Komorowski nie wykorzystał: to ponad 3 mld zł, jakie trzeba było wypłacić z funduszu gwarancyjnego klientom plajtujących kas.

Prezydent nie omieszkał natomiast wspomnieć o swoim programie dla młodych i prorodzinnych zmianom w PIT, dzięki którym tysiące rodzin po raz pierwszy w tym roku skorzystają z pełnego odpisu podatkowego na dzieci.

Plus dla obu kandydatów, że nie posunęli się poza dotychczasowe obietnice finansowe. Minus, że nie wskazali, ile będą one kosztować. A sumy to niemałe – pokazujemy je w piątkowej „Rzeczpospolitej".