Zamiast kwiatka, facet dla Ewy

Maryla, bohaterka dokumentu Edwarda Porembnego, jest osobą świadomą swojej wartości. Wykształcona i finansowo niezależna, ma jednak pewien problem. Brakuje jej mężczyzny, z którym mogłaby się wybrać na wesele. Sięga do Internetu. Tu tropi tytułowego faceta do wynajęcia.

W poszukiwaniach towarzyszy jej Porembny. Odsłania zasady, na jakich działa rynkowa nisza – towarzyskich usług świadczonych przez mężczyzn – ale nie szuka sensacji. Interesują go zmiany, jakie zachodzą w tradycyjnie postrzeganych społecznych rolach. Buduje nowy obraz damsko-męskich relacji. Sytuacji, w której twarda bizneswoman może zapłacić nie tylko za erotyczne doznania, ale też za to, by ktoś jej wysłuchał, wyraził zainteresowanie i udał zrozumienie, zamiast wpatrywać się w telewizor lub gazetę.

[srodtytul]Mężczyzna z glejtem[/srodtytul]

– To film przede wszystkim adresowany do kobiet, ale opowiadający przede wszystkim o mężczyznach – komentuje reżyser. – Mężczyźni pokazani na ekranie ze spełniania kobiecych pragnień uczynili sposób na życie. Są zawsze dostępnym wentylem bezpieczeństwa dla kobiet zabieganych i zaplątanych w sieci zobowiązań – dodaje Porembny.

Odpłatna randka na z góry ustalonych zasadach czy panieński wieczór, w którym gwoździem programu jest męski taniec erotyczny, to gra, w której kobiety rozdają karty. Jednego z bohaterów zastanawia jednak, dlaczego więcej jest mężczyzn gotowych do świadczenia towarzyskich usług niż kobiet chętnych do skorzystania z nich.

– Faceci są wciąż zbyt pewni swoich walorów, tymczasem niejednemu przydałaby się szkoła manier potwierdzona stosownym glejtem – komentuje ten stan rzeczy, wypowiadająca się w filmie, Hanna Bakuła.

[srodtytul]Kowboj znad Wisły[/srodtytul]

Akcja „Facetów do wynajęcia” dzieje się w trzech europejskich miastach, jednak głównie w Warszawie. Porembny, wiele lat mieszkający za granicą i realizujący produkcje przede wszystkim dla telewizji francuskich i brytyjskich, przyjechał do Warszawy, bo – jak mówi – miasto to przechodzi teraz najciekawsze przeobrażenia. Zdarzyć się tu mogą najbardziej nieprzewidziane sytuacje, a zmiany w obyczajowości są najmocniej widoczne.

Częściej, niż w Berlinie czy Londynie, które z Warszawą w filmie skonfrontował, spotkać tu można typ Schlesingerowskiego „nocnego kowboja” czy – jak obcesowo nazywa go Hanna Bakuła – nieobytego „przydupasa”, ale i w tej dziedzinie nadrabiamy zaległości. Rafał, z warszawskiej części filmu, jest studentem AWF, ale swobodnie czuje się w garniturze; tancerz z grupy BadBoys chwali się dwoma dyplomami technicznych uczelni.

Polacy decydujący się na towarzyską działalność są, jak zauważa Porembny, młodsi niż ich odpowiednicy w Berlinie, Londynie czy innych euro-pejskich metropoliach i bardziej spontaniczni. Niemcy wszystko mają uporządkowane i płynniej przechodzą od eleganckiego spotkania do spełniania odważniejszych, bezpruderyjnie formułowanych życzeń klientek.

Na zachowaniu Anglików odbijają się konwenanse, ale dla nich, podobnie jak dla Niemców, uprawiane zajęcie to jedynie profesjonalny biznes.Chłopcy Ewy