Elizjum Neilla Blomkampa. Recenzuje Barbara Hollender

– Dużo rozmyślałem na temat nierówności społecznych i ich wpływu na imigrację – mówi reżyser. – Moim zdaniem, jeśli dalej będziemy podążać ścieżką, na której się znajdujemy, świat stanie się podobny do tego, jaki przedstawiamy.

Niektórzy krytycy dopatrują się w „Elizjum” zapisu niezadowolenia emigrantów i ostrzeżenia dla Obamy, coraz bardziej rozczarowującego środowisko Hollywoodu. Moim zdaniem, przesada, bo cała metafora szyta jest grubymi nićmi. To bardziej wizja amerykańskiej rewolucji październikowej niż rzetelna analiza społeczna. Zlepek denerwującej, płytkiej propagandy.

Ale zawsze pozostaje widzowi kino akcji: sprawna robota reżyserska, efektowna scenografia kontrastująca brudne ziemskie piekło z niebiańskimi krajobrazami Elizjum. Wybuchy, pościgi, obrazy zniszczonych luksusowych rezydencji przyszłości, nierówna walka śmiałków z armią broniącą szczęścia najbogatszych, a wreszcie szczypta wzruszenia, bo chodzi przecież również o uratowanie życia małej dziewczynki.

Przede wszystkim jednak atutem filmu jest Jodie Foster. Jako minister obrony jest chłodna i bezwzględna, a jednocześnie mądra, przekonana o swojej misji chronienia Elizjum i garstki jego mieszkańców. Pewna, że masowy najazd „barbarzyńców” zdegraduje jej świat i doprowadzi go do zniszczenia. Negatywnej bohaterce Foster daje pewne racje. I jak zwykle jej aktorstwo jest najwyższej próby. Jodie Foster nie udaje nastolatki, nie tuszuje pierwszych bruzd, jakie pojawiły się na jej twarzy. Ale kiedy pojawia się na ekranie, film nabiera wyrazu. Choćby dla niej warto obejrzeć „Elizjum”.