W Polsce międzywojennej działały spółdzielnie wojskowe, których celem było wychowanie obywatelskie żołnierzy i zaopatrzenie ich w artykuły spożywcze oraz inne towary pierwszej potrzeby. Członkami spółdzielni byli przeważnie oficerowie i podoficerowie zawodowi danego pułku lub mniejszej jednostki.
Spółdzielnie prowadziły sklepy i kasyna, w których ceny były na ogół niższe niż w handlu prywatnym dzięki wsparciu władz wojskowych (np. bezpłatny lokal, transport) oraz hurtowym zakupom towaru. Sklepy te – zgodnie z dość powszechną wówczas praktyką – utrzymywały sprzedaż na warunkach kredytowych.
Aby uprościć rozliczenia z klientami kupującymi na kredyt, w latach 1925 – 1939 spółdzielnie wojskowe emitowały własny pieniądz, tzw. marki kredytowe (niektóre używały papierowych bonów). Członek spółdzielni występujący o kredyt dostawał określoną sumę w markach kredytowych. Przy najbliższej wypłacie poborów płatnik potrącał zadłużenie zgodnie z dostarczonym przez spółdzielnię wykazem dłużników.
Monety spółdzielni wojskowych miały na awersie nazwę spółdzielni, a na rewersie określenie nominału. Na awersach niektórych monet znajdują się też symbole spółdzielczości, odznaki jednostki, wizerunki króla Stefana Batorego, Tadeusza Kościuszki, Józefa Piłsudskiego, a także żołnierzy, orłów itp.
Najczęściej emitowano cztery nominały: 10 gr, 20 gr, 50 gr z cynku i 1 zł z aluminium. W niektórych spółdzielniach stosowano także 5-groszówki z cynku oraz 2- i 5-złotówki z mosiądzu, miedzi lub miedzioniklu. Monety były bite w prywatnych zakładach, np. w wytwórni Bronisława Grabskiego w Łodzi. Najwięcej emisji pochodzi z lat 1928 – 1930.
