Dobry klimat dla okazyjnych zakupów

[b]Rz: Kupił pan jakieś dzieło taniej dzięki kryzysowi gospodarczemu?[/b]

Krzysztof Musiał: Mam w sumie ok. 20 bardzo dobrych obrazów Leona Tarasewicza. Ale trzy najlepsze kupiłem dzięki kryzysowi. Wcześniej w ogóle nie były na sprzedaż. Kryzys wpłynął też na wysokość ceny. Tak samo kupiłem trzy bardzo dobre obrazy Tomasza Tatarczyka. Na świecie okazyjnie kupiłem świetny, wczesny obraz Władysława Ślewińskiego. Przedstawia Bretonki wchodzące do kościoła w Pont Aven.

Myślę, że jeszcze pół roku potrwa sprzyjający klimat dla okazyjnych zakupów. Kryzys gospodarczy często działa przede wszystkim na emocje potencjalnych klientów. Nawet jeśli mają nadwyżki finansowe, boją się je wydać na sztukę, ponieważ nie są do końca pewni sytuacji gospodarczej. Sądzę, że ożywienie nastąpi dopiero po wakacjach, kiedy ludzie oswoją się z myślą, że kryzys faktycznie minął. Na świecie był on zdecydowanie głębszy niż w Polsce.

[b]Ma pan w kolekcji ok. 700 wybitnych dzieł sztuki, obrazów, rzeźb, malarstwa na papierze. Pana kolekcja od lat wystawiana jest na czasowych wystawach w muzeach narodowych. Wydał pan do tych wystaw album. Gdzie i kiedy odbędzie się zapowiadana wystawa pana kolekcji na Zachodzie.[/b]

Wciąż nie mam czasu, żeby się tym zająć. To nie może być przypadkowe miejsce. Przygotowanie wystawy, katalogu wymaga długotrwałych negocjacji. Miałem takie propozycje w Szwajcarii.

Pracuję teraz nad przygotowaniem stałej ekspozycji części mojej kolekcji w Muzeum Miasta Łodzi. Będzie to długoterminowy depozyt ok. 120 dzieł powstałych przed 1939 rokiem. Muzeum dostało nowe skrzydło gmachu, które przebudowywane jest do potrzeb eksponowania części moich zbiorów. Na Zachodzie planuję pokazać tylko sztukę współczesną.

[b]Sądzi pan, że pana wystawa na Zachodzie zmieni coś w odbiorze polskiej sztuki, że zaistnieje ona na zachodnich rynkach lub choćby w świadomości tamtejszych kolekcjonerów?[/b]

Niestety, nie sądzę, aby tak się stało. To zadanie dla polskich instytucji rządowych. Gdyby zorganizowano objazdową wystawę, która byłaby wydarzeniem artystycznym i medialnym, w ważnych centrach, jak np. Londyn, Paryż, Mediolan, Zurych, Nowy Jork, byłby to dobry początek poważnego propagowania polskiej sztuki w świecie.

Muzeum w Maladze zorganizowało wystawę obrazów Wilhelma Sasnala, jak piszą tamtejsze gazety: „największego polskiego malarza”. Być może Malaga to byłoby dobre miejsce dla wystawienia także mojej kolekcji?

[b]Prowadzi pan w Warszawie Galerię aTAK, gdzie odbywają się wystawy studentów i niedawnych absolwentów ASP oraz klasyków, jak np. prezentowany obecnie Wojciech Fangor. Rok temu powiedział pan w wywiadzie dla naszej gazety, że pan „trochę dopłaca” do tej działalności. Wywołało to protesty ze strony marszandów.[/b]

Nie za bardzo rozumiem dlaczego. Faktem jest, że niełatwo sprzedaje się nawet bardzo dobra i względnie tania sztuka. Z drugiej strony, mamy w galerii bardzo dobrą frekwencję, średnio 20 – 25 osób dziennie, czyli więcej niż w niektórych muzeach. Nie przekłada się to jednak na sprzedaż, mimo dobrej promocji typu płatne ogłoszenia, przychylne informacje w prasie lub telewizji, plakaty, katalogi i przede wszystkim muzealnej wartości sztuka w ofercie. Podobnie, niestety, jest w wielu innych galeriach.

[b]Dlaczego?[/b]

Z dwóch zasadniczych powodów. Po pierwsze, z uwagi na niski poziom zamożności społeczeństwa. Przede wszystkim jednak brakuje edukacji, popularyzacji sztuki. Ludzie nie wiedzą, że codzienne obcowanie ze sztuką w domu jest ważne dla rozwoju osobowości.

Mam we Włoszech dom na wsi, gdzie organizuję plenery dla studentów malarstwa. To jest na końcu świata, mieszka tam 300 – 400 osób. Kiedyś w miejscowym kościele zorganizowano koncert pieśni Mozarta. Przyszli prawie wszyscy mieszkańcy, tzw. prości ludzie, m.in. murarze, hydraulicy, elektrycy, których zatrudniałem przy remoncie mojego domu. Wszyscy byli elegancko ubrani i z widoczną radością słuchali niełatwej przecież muzyki.

[b]Powiedział pan kiedyś, że gdyby ze swojej bogatej kolekcji miał zabrać na bezludną wyspę tylko jeden obraz, byłby to portret Franciszka Siedleckiego, namalowany przez Olgę Boznańską. Dlaczego akurat to dzieło?[/b]

Artystka namalowała setki bardzo dobrych portretów. Ale ten obraz jest wyjątkowy! Jest wczesny, bo powstał w 1896 roku, ma wielki format (124 na 90 cm). Jest tajemniczy ze względu na światło w nim zawarte, przez to ma w sobie coś magicznego. Często wpatrywałem się w ten obraz, gdy wisiał u mnie w mieszkaniu, próbowałem poznać sposób jego malowania.

[b]Wyobraźmy sobie eksperyment. Genialny kopista namalował kopię tego obrazu. Czy oglądanie kopii wyzwala takie same przeżycia?[/b]