Czasem po prostu sunie się po fali

[b]Niepełnosprawni są w Polsce kojarzeni z lekką atletyką, szermierką, koszykówką albo badmintonem. W tym ostatnim był pan wielokrotnym mistrzem Niemiec. Ale jak to możliwe, że niepełnosprawny może również żeglować?[/b]

[b]Siegmund Mainka:[/b] My wszystko potrafimy. Robimy to – czasem – tylko trochę wolniej niż ludzie zdrowi (śmiech). Na pierwszy rzut oka zadziwia załoga, w której sternik ma jedną sprawną dłoń, a szotowi zajmujący się refowaniem żagli są po obustronnej amputacji nóg albo sparaliżowani od pasa w dół. Ale, jak widać, da się z tym również zdobyć olimpijski złoty medal. Jachty są naturalnie lekko dostosowane do naszych ograniczeń. Ale w perfekcyjnym zgraniu z naturą i łodzią nikt nam już nie pomoże. Tutaj jesteśmy tak samo skazani na doświadczenie i przysłowiowy nos skipera jak choćby załoga Torbena Graela (brazylijski kapitan zwycięskiej załogi Ericssona 4 na tegorocznym Volvo Ocean Race, pięciokrotny medalista olimpijski – L.W.S).

[b]Złoty medal jest jak wejście na Mount Everest. Ale wcześniej jest ciężka harówka…[/b]

Jak najbardziej. Ale czy każdy z nas codziennie nie musi się spiąć w sobie, wziąć się w garść, by zrobić kolejny krok? Dla mnie złoty medal nie był celem. Ale stał się na pewno potwierdzeniem, że zmaganie się z ograniczeniem, które stało się moim udziałem w wieku 20 lat, było grą wartą świeczki. Kiedy poczułem ciężar złota na szyi, mogłem spojrzeć wstecz na dwa życia: 20 lat normalności i 20 lat na wózku. Początki były bardzo ciężkie. Jako pełnosprawny kochałem sport, ćwiczyłem zapasy, judo. Nogi są niezbędne na takiej drodze życia. Ale wyszło, jak wyszło. Najbardziej żmudne było to ciągłe: dalej, dalej, dasz radę!

[b]Dyscyplina?[/b]

Tak bym tego nie nazwał. Dla osoby, która ma dwie nogi, wstanie z łóżka jest sprawą normalną. Dla mnie to czasem mordęga. Oczywiście, bez dyscypliny nie dałbym rady. Ale jest w tym coś więcej. Od dziecka miałem fantastyczny przykład: mój wuj i jego żona są niewidomi. Mimo to – co w ich czasach nie było oczywistością – prowadzili i prowadzą normalne życie. Najbardziej wyraźne było to w momencie, kiedy się zdecydowali na dzieci. Wielu pukało się w głowę. A oni wychowali je bez niczyjej pomocy. Więc ja czasem mówiłem sobie: do licha, nie mam tylko nóg!

[b]Przeciętny człowiek spędza większą część czasu w jednym miejscu. Praca, czas wolny, raz, dwa razy w roku urlop. Ty zdajesz się siedzieć ciągle na walizkach.[/b]

To prawda. Zastać mnie w domu to już prawie sztuka (śmiech). I to również dowodzi tego, że niepełnosprawni mogą więcej. W ciągu roku przemykam przez parę kontynentów. Czasem w jednym miesiącu walczę o medal podczas zawodów w badmintonie w Holandii, a dwa tygodnie później mam regaty w Australii. Ktoś dzwoni i pyta, gdzie może mnie spotkać w przyszłym tygodniu – słyszy, że powinien się zjawić na Florydzie. Ale są też miejsca, gdzie bywam regularnie i gdzie mnie zawsze ciągnie. W okolicach Warszawy mieszkają moja żona i córka.

[b]Jakie jest twoje największe marzenie? Utrzymać złoty medal, który zdobyłeś w regatach na paraolimpiadzie?[/b]

To naturalnie jest mój cel. Ale marzeniem byłoby porywalizować na tej imprezie z Polakami. Teraz jest czas Europy. W tym roku mistrzostwa są w Grecji, w przyszłym w Holandii, za dwa lata w Wielkiej Brytanii. A potem olimpiada w Londynie.

Wszędzie tam można dojechać samochodem z doczepioną łajbą na przyczepie. Nie trzeba wysyłać całego zespołu (załogi, trenerów, lekarzy i fizjoterapeutów) samolotem na drugi koniec świata, a za nimi kontenerowcem jachtu na miejsce regat. Więc wciąż wierzę, że moje marzenie się spełni, a sportowcy żeglarze skupieni wokół prezesa Polskiego Stowarzyszenia Żeglarzy Niepełnosprawnych Jacka Dzięciołowskiego zjawią się tam następnym razem. Polskę jak najbardziej stać na ten wydatek.