Zdaniem WSA Marek Z. bezpodstawnie domaga się wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego w celu postoju mobilnej przyczepy gastronomicznej do sprzedaży bezpodstawnie żąda pominięcia wiążących wytycznych lokalnego prawodawcy, uznając je niesłusznie za bez znaczenia dla rozstrzygnięcia o zezwoleniu na zajęcie pasa drogowego.
Jaka wykładnia
Z podanych wyżej przyczyn nie może podlegać uwzględnieniu, akcentowana przez skarżącego okoliczność, że przepis art. 39 ust. 1 ustawy o drogach publicznych nie uzależnia rozstrzygnięcia od ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Prawidłowe rozumienie tego przepisu musi bowiem uwzględniać wykładnię systemową i celowościową art. 39 ust. 3 tej ustawy oraz zasadę jednolitości prawa i spójnej jego wykładni. Ponadto, wbrew przekonaniu skarżącego, przepisy te nie przyznają mu roszczenia do zarządcy drogi o zezwolenie na zajęcie pasa drogowego z tego powodu, że takie zezwolenie uzyskał w poprzednim roku w takim samym stanie prawnym.
W toku postępowania Marian Z. podnosił, że sprzedaż lodów w tym miejscu również z przyczepy mobilnej cieszyła się dużym zainteresowaniem i nie stanowiła zagrożenia dla bezpieczeństwa ruchu. Według WSA okoliczności te, jak zasadnie zasygnalizował SKO, nie stanowiły szczególnie uzasadnionego przypadku, który mógłby usprawiedliwić zajęcie pasa drogowego przez Mariana Z. na wskazany cel. Przy czym w motywach rozstrzygnięcia zasadnie akcentowano głównie sprzeczność zamierzenia z ustaleniami planu.
Zatem zezwolenie na lokalizację oraz zezwolenie na zajęcie pasa drogowego pod taki obiekt, na podstawie art. 40 ust. 2 pkt 3 u.d.p., jest dopuszczalne tylko wówczas, gdy przemawiają za tym szczególnie uzasadnione względy, a ponadto, gdy jego umieszczenie nie zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego. Innymi słowy ustawodawca dopuścił w drodze wyjątku możliwość lokalizacji w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebami drogi i ruchu drogowego, ale tylko w szczególnie uzasadnionych przypadkach i wyłącznie za zezwoleniem zarządcy drogi.
WSA podkreślił, że brak zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym nie jest samodzielną przesłanką do wydania zezwolenia przez zarządcę drogi. Użyty w art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych termin "w szczególnie uzasadnionych przypadkach" nie został bliżej przez ustawodawcę określony. Tym niemniej nie powinno budzić wątpliwości, że planowanie zamierzenia naruszającego obowiązujący porządek prawny nie może być w ogóle postrzegane w kategorii uzasadnionego przypadku.
W tej konkretnie sprawie WSA nie dopatrzył się naruszeń. Stan faktyczny sprawy od początku był bezsporny, nie wymaga więc uzupełnienia materiału dowodowego. Ponadto, stan sprawy został należycie wyważony i oceniony.
