Po rozpatrzeniu wniosku firmy deweloperskiej, prezydent Krakowa ustalił lokalizację inwestycji celu publicznego. Była to budowa odcinka osiedlowej sieci cieplnej w technologii rur preizolowanych, uznana za inwestycję celu publicznego o znaczeniu lokalnym. Miała też wszystkie wymagane uzgodnienia i opinie.
Czytaj także: Planowanie: jak zdefiniować inwestycję celu publicznego
Jej prawną podstawą był art. 4 ust. 2 pkt 1,2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który przewiduje, że w razie braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dopuszczalne są dwa rodzaje decyzji: decyzja o warunkach zabudowy oraz decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Inwestycja celu publicznego musi spełniać łącznie dwa warunki. Pierwszym jest realizacja celu publicznego, wskazanego w art. 6 pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Drugim – znaczenie lokalne lub ponadlokalne.
Od tej decyzji odwołała się do samorządowego kolegium odwoławczego spółdzielnia mieszkaniowa. Stwierdziła, że realizacja inwestycji, której przebieg wyznaczono m.in. przez 12 działek spółdzielni. ograniczy jej możliwości inwestycyjne, i spowoduje wycinkę drzew i zieleni. Przepisy pozwalają bowiem wywłaszczać właścicieli i użytkowników wieczystych nieruchomości, jeżeli tego wymaga realizacja inwestycji celu publicznego.
Kolegium utrzymało jednak w mocy decyzję prezydenta miasta. Uznało, że rozbudowa sieci cieplnej spełnia oba ustawowe wymogi. Jest realizacją celu publicznego, i ma znaczenie lokalne. Spełniono także wymogi formalne. Działki, przeznaczone pod sieć cieplną, znajdują się w obszarze nie objętym planem zagospodarowania przestrzennego. Są częściowo własnością osób fizycznych, spółdzielni mieszkaniowych, Gminy Kraków i spółki deweloperskiej. Inwestycja nie oddziałuje znacząco na środowisko, więc nie wymaga decyzji środowiskowych. Decyzja określa szczególne warunki w zakresie ochrony przyrody i zieleni. Zawiera także ustalenia, dotyczące geologii, ochrony wód i gospodarki wodnej.
Mimo to spółdzielnia złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Projektowanej inwestycji zarzuciła brak znaczenia lokalnego: jej przebieg wyznaczono przez spółdzielcze działki, ale spółdzielnia nie występowała o rozbudowę sieci cieplnej, a decyzje o jej lokalizacji jako inwestycji celu publicznego naruszają możliwość swobodnego zagospodarowania nieruchomości. Przebieg magistrali cieplnej koliduje bowiem z planowaną rozbudową osiedla, i narusza prawa własności Spółdzielni, jej członków, i wszystkich mieszkańców, będących współwłaścicielami nieruchomości. W warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu bardzo lakonicznie określono zakres planowanego przedsięwzięcia. Nie podano dokładnej szerokości pasa terenu zajętego pod instalację, ani w jakim promieniu od sieci wystąpią w przyszłości ograniczenia możliwości zagospodarowania.
WSA uchylił obie zaskarżone decyzje. Zwrócił uwagę, iż przede wszystkim należy rozważyć, czy planowana inwestycja spełnia obie ustawowe przesłanki niezbędne do zaliczenia jej do inwestycji celu publicznego. Niespełnienie którejś z nich oznacza bowiem, że nie mamy do czynienia z inwestycją celu publicznego, i należało raczej wydać decyzję o warunkach zabudowy. Nie ma wątpliwości, że budowa sieci cieplnej służy celowi publicznemu i niewątpliwie może też służyć lokalnej społeczności. W decyzji brak jednak konkretnych ustaleń, jakiej to ma służyć zbiorowości – stwierdził sąd. Z zarzutów skargi wynika bowiem, że otoczenie terenu inwestycji ma już sieć cieplną, a spółdzielnia nie występowała jej rozbudowę. Należy więc przede wszystkim określić potencjalny krąg beneficjentów tej inwestycji. A więc ustalić, czy budowa osiedlowej sieci cieplnej w technologii rur preizolowanych na wymienionych w decyzji działkach jest działaniem o znaczeniu lokalnym, gminnym. Dopiero wtedy będzie można ocenić, czy jest to inwestycja celu publicznego.
Sygnatura akt: II SA/Kr 803/19
