PRL oddał zdrowie, III RP – rentę – historia 68-letniego dziś porucznika Wojciecha Raczuka, funkcjonariusza wydziału kryminalnego Milicji Obywatelskiej w Białej Podlaskiej, pokazuje, jak rozlicza się mundurowych bohaterów.
Raczuk od 1983 r. jest inwalidą II grupy po tym, gdy w pościgu za zabójcą Józefem Koryckim został podziurawiony kulami z broni maszynowej. Był wtedy funkcjonariuszem sekcji zabójstw Komendy Wojewódzkiej MO w Białej Podlaskiej. 8 lutego 1982 r. podczas próby zatrzymania jednego z najgroźniejszych wówczas przestępców kryminalnych, ściganego za zabójstwo, został ciężko ranny. Z 18 kul z broni maszynowej sześć trafiło Raczuka – w piersi, brzuch, bark i szyję. Kule uszkodziły wątrobę, przerwały nerw splotu barkowego lewej ręki, rozerwały żuchwę. Gdyby nie portfel, który miał w kieszonce na piersi, Raczuk by nie przeżył – jedna z kul trafiła w serce. Po tym wydarzeniu nigdy do służby nie wrócił – w sierpniu 1983 r. przeszedł na dożywotnią rentę inwalidzką.
Po 35 latach Raczuk z bohatera stał się esbekiem, który nie zasługuje na wysoką rentę – znalazł się wśród 32 tys. byłych funkcjonariuszy, których objęła ustawa dezubekizacyjna rządu PiS. W lipcu ub.r. otrzymał decyzję dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA o obniżeniu mu renty inwalidzkiej z 2,8 tys. zł do 854 zł na rękę.
Decyzja budzi wątpliwości. Po pierwsze dlatego, że ustawie podlegali funkcjonariusze Milicji Obywatelskie, ale tylko służący w niej do 14 grudnia 1954 r. Skąd więc znalazł się na liście Raczuk?
Bo kiedy on walczył o życie w szpitalu, jego przełożeni zdecydowali, że „awansują" go na stanowisko zastępcy kierownika MO ds. polityczno-wychowawczych w komendzie, by miał wyższą rentę, a jego rodzina zapewniony byt. Raczuk nigdy tej pracy nie wykonywał, bo od czasu wypadku był na L4. Z informacji IPN (która stała się podstawą decyzji o obniżeniu mu milicyjnej renty) wynika, że ministerstwo i zakład emerytalno-rentowy o tym wiedzą. W uwagach IPN można bowiem przeczytać, że został „mianowany na stanowisko zastępcy kierownika MO ds. polityczno-wychowawczych w celu zwiększenia uposażenia przed otrzymaniem świadczeń rentowych. O rentę starał się z powodu otrzymania sześciu ran postrzałowych przy próbie ujęcia kryminalisty". IPN uznał jednak, że Raczuk pełnił służbę na rzecz totalitarnego państwa od 1 lutego 1983 r. do 15 lipca 1983 r. A więc fikcyjne pięć i pół miesiąca. Dezubekizacja dosięgła także jego żony, która pracowała w MO jako telefonistka. Ona również otrzymuje 1 tys. zł brutto emerytury. Co ważne, stanowisko ds. polityczno-wychowawczych nie zostało wymienione w ustawie dezubekizacyjnej.
Argumenty Wojciecha Raczuka MSWiA odrzuciło. Stanęli za nim byli policjanci, którzy kilka dni temu do Kancelarii Premiera wysłali wniosek o przyznanie mu renty specjalnej. Art. 82 ustawy o Funduszu Ubezpieczeń Społecznych mówi, że „prezes Rady Ministrów w szczególnie uzasadnionych przypadkach może przyznać emeryturę lub rentę na warunkach i w wysokości innej niż określone w ustawie". „Jesteśmy przekonani, że takie szczególne potraktowanie porucznikowi Wojciechowi Raczukowi się tak zwyczajnie po ludzki należy" – napisali. Pod wnioskiem do premiera Morawieckiego podpisali się m.in. gen. Adam Rapacki, prezes Stowarzyszenia Generałów Policji RP, twórca CBŚ i były wiceminister spraw wewnętrznych, i Antoni Duda, prezes Stowarzyszenia Emerytów i Rencistów Policyjnych.