Ja wędruję za Wawrzyńcem Kostrzewskim. Zdarza mi się odtwarzać jego spektakle po raz dziesiąty – aby przypomnieć sobie jedną, dwie sceny. Nikt nie znalazł w ostatnich latach lepszego pomysłu na weselny korowód Stanisława Wyspiańskiego niż on. A kapitalna choreografia balu w Pałacu Zimowym w Petersburgu? Miotamy się wraz z Piotrem Adamczykiem pośród drapieżnego rosyjskiego dworu i to jest kwintesencja „Listów z Rosji" Markiza de Custine'a. To inscenizacja wspaniała pod względem teatralnym, a jednocześnie tak sprawnie korzystająca z technik filmowych.
Operując własną, niepowtarzalną kreską, jest Kostrzewski reżyserem, który nie przesłania swoim ego utworu, jego myśli. W przypadku „Listów z Rosji", które odebrałem w roku 2017 jako fenomen, mamy francuskiego dyplomatę chcącego ostrzec Europę przed despotyczną monarchią Mikołaja I. Ale czujemy, że ta przestroga nie straciła do końca ważności nawet dziś. A jest i coś więcej. W nocnych koszmarach de Custine'a od...
- E-wydanie "Rzeczpospolitej"
- Dostęp do wszystkich treści rp.pl
- Aplikacja na smartfon i tablet
- Specjalistyczne dodatki i newslettery
- Dedykowane oferty dla prenumeratorów
